Na zes maanden zeilen weten wie je bent

door Walter Eijndhoven

Van een vreemde heeft zij het niet, altijd bezig zijn met watersport. Het werd haar immers met de paplepel ingegoten. Haar vader heeft zijn hele leven wedstrijden gezeild en is ook nu nog veel op en rond het water te vinden. Voor de Bilthovense Ellemijn Bulthuis was het dan ook heel normaal om voor een half jaar uit varen te gaan op een zeilschip, om zichzelf beter te leren kennen.

In oktober vorig jaar koos Ellemijn (16) het ruime sop, richting Caribisch gebied. Lekker in de zon zitten en alleen maar genieten van het zeilen en de wind door je haar voelen, was er echter niet bij. Gezwoegd moest er worden, niet alleen om het 48 meter lange tallship, de Regio Maris, schoon te houden, dekken te schrobben en in het benauwde vooronder aardappelen te schillen voor 40 man, maar ook moest ze voldoen aan de Nederlandse leerplicht, die in dat verre landje aan de Noordzee geldt: schoollessen volgen, toetsen maken en contact onderhouden met de docenten op Het Nieuwe Lyceum in Bilthoven. Ellemijn: 'Nou, zo erg was het nu ook weer niet hoor. Inderdaad had ik drie schooldagen per week aan boord, moest ik tweemaal per week wachtlopen en moest de hele groep het schip schoonhouden, maar ik heb een fantastische tijd gehad op het schip. Het liefst zou ik zo weer teruggaan'.

Toekomst
Zo'n reis van een half jaar heeft Ellemijn's kijk op het leven wel veranderd, is zij erachter gekomen over welke vaardigheden zij beschikt en wat zij wil in de toekomst.'Omdat wij met 34 leerlingen en nog wat bemanning op een schip vertoefden kom je jezelf soms best tegen. Het is een kleine wereld op zo'n zeilschip. In dat half jaar ben ik veel zelfstandiger geworden en volwassener. Je moet in een groep ook voor jezelf opkomen, zodat ik nu veel zelfverzekerder ben, maar ook socialer. Voor de bootreis ging ik bijvoorbeeld altijd mijn eigen gang, ook al waarschuwden leeftijdgenoten mij om iets niet te doen. Dat interesseerde mij niets. Dankzij deze reis ben ik nu ook bereid om meer naar kritiek van leeftijdgenoten te luisteren en kan ik daar iets mee. En wat ik helemaal cool vind, is dat ik nu weet wat ik wil gaan doen in de toekomst, namelijk maritiem officier worden bij de marine. Hoe vet is dat! Wat ik echter ook weet, is dat ik niet op een onderzeeër wil, als er dan iets gebeurt...'

Potvissen
Ellemijn kijkt terug op een geweldige tijd. Zij vertelt: 'Wij hebben veel gezien en meegemaakt met elkaar. Toen wij langs de Azoren zeilden, zagen wij potvissen, middenop zee. Dat is toch super. Ook dolfijnen vergezelden ons vaak tijdens de reis. De eerste keer dat wij deze zeezoogdieren zagen was iedereen onder de indruk, maar na een half jaar werd het zien van dolfijnen wel erg gewoon. Dan riep iemand: 'Daar, dolfijnen', maar het enthousiasme bij ons was toch wel wat verdwenen, sommigen kwamen niet eens meer kijken. Maar het was niet altijd lol tijdens het zeilen. Veel leerlingen zijn zeeziek geweest, af en toe moest je heel hard rennen om bij de reling te komen. Tijdens mijn verjaardag, die ik op de boot vierde, was bijna iedereen zeeziek. Heel vervelend. Gelukkig ben ikzelf maar eenmaal ziek geweest'.

Thuis
Inmiddels is de zeilster alweer een paar weken thuis. Nog steeds wennend aan het drukke  bestaan in Nederland. Ellemijn: 'Ja, druk is het hier zeker. Je moet hier ook weer van alles. Een totaal andere wereld dan op de boot. Ik moet trouwens nog even flink wat doen aan mijn toetsen. Ondanks schooldagen aan boord, heb ik toch wel wat achterstand opgelopen in dit halfjaar. Gelukkig heb ik nog een paar maanden de tijd om dat goed te maken'. Inderdaad heeft ze veel zelfvertrouwen gekregen, tijdens de reis.

Het zeilen gaat inmiddels gewoon door. In haar vrije tijd is zij, als altijd, bezig met haar zeilboot in Loosdrecht, een 'Splash', of 'nummer 2497', zoals zij haar boot liefkozend noemt.