Kruimeltaart op Vaderdag

Een zomerverhaal door Karel Beesemer

Gemakkelijk gezeten in zijn schommelstoel heeft opa alle tijd terug te denken aan gebeurtenissen uit voorbije tijden, dingen uit lang vervlogen tijden en dingen van recentere datum. Opa heeft veel te overdenken en hij beseft dat hij meer verleden heeft dan toekomst. Daar heeft hij vrede mee. Nu overdenkt hij vaderdag van 2015 die alweer ongeveer een maand geleden wereldwijd werd gevierd. Vaak overziet en bepeinst hij de dingen als ware het of hij naar een film ziet te kijken, waarin hij en zijn vrouw figuranten zijn, geen hoofdrolspelers dus. En ook daarmee heeft opa vrede.

Het was de zaterdag voorafgaande aan vaderdag. Vaderdag was dus de volgende dag op zondag. Het oude echtpaar schuifelde die ochtend als gebruikelijk op de zaterdagochtenden, naar de vlak bij hun woonhuis gelegen supermarkt om boodschappen te doen. De niet kleine winkelwagen was al aardig volgeladen. Dat zou bij een oppervlakkige beschouwing de indruk kunnen wekken dat die twee oudjes het zo slecht nog niet hadden. Ach, wat is slecht hebben? Ze hadden de Tweede Wereldoorlog meegemaakt, bloembollen gegeten en daar waren ze toen zelfs blij mee. Bloembollen hielpen ze te overleven.

Toen
Toen - zo vonden ze - mochten ze met recht spreken dat 't niet best was. Nee, ze hadden het niet breed, maar met hun AOW en een klein pensioentje konden ze zich net redden. Oppassen moesten ze wel en gekke fratsen bij hun inkoopbeleid konden ze zich nooit permitteren. Die bijna volle boodschappenkar was dus bepaald geen teken van grote welvaart. 'Schijn bedriegt'; dat gezegde was dus ook hier van toepassing. Het echtpaar haalde de boodschappen voor zo ongeveer de hele week ineens in huis. Dan hoefden ze die afstand naar het winkelcentrum niet twee keer te lopen. Het leek wel of de supermarkt steeds verder weg kwam te liggen, maar dat was onzin natuurlijk. Ze wisten zelf wel dat het aan hun gevorderde leeftijd lag. Net zoiets als de letters van de krant of van een boek, daarbij was het ook maar schijn dat die letters steeds kleiner werden. Dat lag gewoon aan hun steeds slechter wordende ogen. Ook dat wisten ze deksels goed. En zo was er nog zo wat: de liftdeuren waren steeds moeilijker open en dicht te duwen, de trap bij hun dochter leek steeds steiler te worden en de vuilniszaken steeds zwaarder...

Lijstje
De volle wagen namen ze altijd mee naar huis. Maar het nadeel daarvan was dat je de winkelwagen weer lopend terug moest brengen naar de supermarkt. Dat betekende voor hem dat die afstand vier maal moest worden afgelegd. Maar voor hem was dat minder bezwaarlijk dan voor haar, omdat hij geen last had van zijn knieën. Hij was wel benieuwd hoelang zij die wandeling heen en terug nog zou volhouden. Als het niet meer ging moest hij het maar alleen proberen. Daarbij zag hij vooral op tegen het uitzoeken van de boodschappen. Maar een boodschappenlijstje zou ze ook dan nog wel weten te maken, tenminste dat hoopte hij.

Vroeger
Vroeger, ja vroeger was het allemaal wat simpeler toen ze zich nog een kleine auto konden veroorloven. Een tweedehandsje, dat wel. Maar lopen dat die kar deed, fantastisch. 'Als een naaimachine' zei hij altijd. Toen konden ze de boodschappen heerlijk in de kofferbak leggen. Natuurlijk werden ze vanuit de winkelkar direct in van die grote boodschappentassen geladen. Dat was handiger bij het weer uitladen. Toen ook was het allemaal wat gemakkelijker om zo nu en dan op bezoek te gaan bij hun kinderen of hun schatten van kleinkinderen. Nu zou een auto, ook een kleine tweedehandsje, veel en veel te duur zijn. Dat kan Bruin niet meer trekken. Maar, zo bedacht hij, wat loop ik toch in mezelf te zeuren. Ik mag gezien mijn leeftijd sinds mijn hersenbloeding niet eens meer autorijden!

Vaderdag
'Zullen we zo'n heerlijk taartje meenemen, morgen is het vaderdag en dan hebben we iets lekkers in huis als de kinderen komen', zei ze tegen hem. 'Goed idee' bromde hij. Trouwens, hijzelf lustte ook wel weer eens een stukje gebak. Eigenlijk mocht hij dat van de dokter niet hebben vanwege zijn diabetes. Er mocht wel meer niet van de dokter en daar had hij voor een keertje eens lekker maling aan! Die dokter was best wel een aardige vent, vond hij. Hij kwam al jaren bij zijn huisarts voor van alles en nog wat. Maar ook al had die man doorgeleerd, een beetje soepeler mocht hij wel zijn. En trouwens, dat hij morgen heerlijk een stuk taart zat te eten, zag de goede man immers toch niet!

Alleen dierendag is genoeg
Fijn dat het morgen vaderdag was. Niet dat ze aan een vader- of moederdag zoveel waarde hechten, dat was maar gewoon flauwekul en bedoeld om de omzet van de winkeliers te vergroten. Ongelooflijk hoeveel van die bijzondere dagen er inmiddels al bestaan en er komen er steeds meer bij. Straks zijn alle dagen van het hele jaar ontoereikend voor al die bedenksels, bedacht hij met een brede grijns. Alleen dierendag, dat was een dag om wél in ere te houden. En daarbij dacht hij aan hun hond van destijds. Bruno hadden ze al jaren geleden in moeten laten slapen, maar wat hadden ze een lol gehad zo samen. Eindeloze wandelingen maakten ze en onderweg haalde die gekke hond de meest vreemde capriolen uit.

Luxe
Prima om zich eens een keer de luxe van een taart te veroorloven. Het uitzoeken wélke was nog een heel gedoe. Er lagen zoveel verschillende taartsoorten in de koeling, de een nog lekkerder om te zien dan de andere. Ook de prijsverschillen waren groot. 't Moest niet te duur worden natuurlijk! Na enige tijd maakte zij de keuze, het werd een heerlijke kruimeltaart en de prijs leek niet te gek. Het moest wel leuk blijven. Hij was het, zoals altijd, volkomen eens met haar keuze. Langzaam sloften ze weer huiswaarts. Daar was de flat en wat een geluk dat ze al jaren in een flat wonen. Alles was gelijkvloers, dus hoefden ze geen trappen te lopen. Dat zou moeilijk zijn als ze dat elke dag moesten doen. De flat had gelukkig een lift en in de lange jaren dat ze hier woonden had de lift nog nooit geweigerd. Het duurde niet lang en de gekochte spulletjes lagen keurig in de koelkast. 'Voorzichtig bij het uitladen' maande ze hem, anders is de kruimeltaart aan kruimels voordat onze kinderen daarvan genieten. De taart kwam ongeschonden boven en in de koelkast.

Stofzuigen
Het huis was gestofzuigd, een bloemetje stond op tafel, alles lag netjes op z'n plaats. De kinderen konden zien dat hun hoogbejaarde pa en ma zich nog uitstekend samen konden redden en nog lang niet toe waren aan een verzorgingshuis en nog minder aan een verpleeghuis! Trouwens, als ze er wél aan toe zouden zijn geweest, zou er noch in het verzorgingshuis noch in het verpleeghuis plaats zijn geweest. Pa had zijn 'nette pak' aangetrokken en een stropdas vervolmaakte het geheel. En ook ma had haar best gedaan om er zo perfect mogelijk uit te zien voor de kinderen. Haar kapsel was keurig opgemaakt.

Geen
Maar… niemand van hun vijf kinderen kwam opdagen. Kinderen? Ze waren allemaal al lang volwassen, waren getrouwd en hadden zélf kinderen die voor een belangrijk deel de middelbare school al hadden verlaten. Logisch dat die kinderen - de kleinkinderen dus van het oude echtpaar - bij hún vader vaderdag gingen 'vieren'. Ieder op zijn eigen wijze liet wel even weten wat de reden was waarom ze helaas beslist niet konden komen. Dat deden ze telefonisch; per mail kon niet want een computer was het oude echtpaar, ánders dan hun kinderen, niet rijk. Omstandig legden hun nazaten uit waarom het volstrekt onmogelijk was dat ze even binnenwipten. 't Klonk logisch allemaal en tot vijfmaal toe gaf het oude echtpaar als respons dat ze het volkomen begrepen. Sterker nog: ze zouden gek zijn als ze wél kwamen. Het werd aldus voor het oude echtpaar een rustig dagje. Quasi humoristisch mompelde hij wel even: 'Ach, misschien komen ze met kerst wel. Tenminste, als we er nog zijn dan...

Lang
Duurde de dag lang? Verveelden ze zich? Nee, het was een dag als alle anderen en goeddeels knikkebollend (ook net als anders) kwamen ze wel door de dag heen. Soms veerden ze wel even op als de telefoon ging op momenten dat een van de kinderen zich afmeldde. Het kruimelgebak hebben ze die dag zélf maar opgegeten. 't Was erg lekker, maar voor twee mensen wel wat veel. 't Was maar goed dat zijn dokter er geen weet van had…