Op ’t bankje

Bij mijn blokje om zie ik op het bankje een vrij gezette man met zijn handen op zijn buik van de zon genieten. In andere tijden zou ik erbij zijn gaan zitten voor een praatje, maar nu loop ik er op gepaste afstand langs. Ik moet glimlachen als ik denk aan de keer dat ik een paar jaar geleden op het bankje zat en er een behoorlijk dikke man met zijn broodmagere vrouw aan kwamen lopen. Dichterbijkomend hoorde ik de man bij iedere stap hijgen. Toen ze aanstalten maakten om bij me te komen zitten schoof ik naar het uiterste puntje van de bank om hem wat meer ruimte te geven. Hij plofte met een diepe zucht op het gelukkig stevige bankje neer. Het was toen een beetje broeierig warm en het zweet stond op zijn voorhoofd. Nadat hij uitgehijgd was vertelde hij dat ze al een hele tippel gemaakt hadden en dat hij even uit moest rusten. Zijn vrouw had maar weinig ruimte nodig. Ze veegde liefdevol met een tissue het zweet van zijn voorhoofd, wat hij met een tevreden blik liet gebeuren. De man genoot zo te zien best van het leven en leek niet gebukt te gaan onder zijn gewicht. Ik weet nog dat toen bij mij allerlei praktische gedachten opkwamen. Waar koop je zulke maten kleding en hoe trek je schoenen aan. Maar de man bleek een grappige verteller en daar was ik al gauw geboeid door. Hij vertelde dat hij illustrator van boeken was en thuis werkte. Met enige zelfspot zei hij dat hij dus een zittend beroep had en daarom wat meer kilo’s woog. Ik herinner me nog dat hij zei niet aan lijnen te doen, maar wel aan buslijnen. Ik denk aan hem nu ik de man op het bankje onderuitgezakt zie zitten. Ik was graag even bij hem neergestreken. Dan had ik hem over mijn ervaring van toen kunnen vertellen en misschien heeft hij ook wel een mooi verhaal. Ik moet opeens ook denken aan die keer ik op het bankje zat en er een oudere man waggelend op me afkwam. Ik eerste instantie dacht ik dat hij wat aan zijn benen mankeerde, maar toen hij naast me neerplofte rook ik meteen dat het waggelen niet aan zijn benen lag, maar dat hij wat teveel gedronken had. Met een dubbele tong vertelde hij dat hij een vroegere schoolvriend was gaan feliciteren met zijn verjaardag en dat na de koffie de jenever op tafel gekomen was. Die man had ook veel humor. Het was pas een uur of twee in de middag en toen ik veronderstelde dat hij vast meer dan twee borreltjes had gedronken zei hij dat hij dat niet meer wist. Hij had wel een fles jenever op tafel zien staan en na een paar borrels was hij dubbel gaan zien en had twee flessen zien staan. Hij was op een gegeven moment ingedommeld en toen hij wakker werd en naar huis wilden lopen vond ik dat onverantwoord. Ik vroeg of zijn vrouw hem niet op kon halen en gelukkig kon hij mij wel zijn huistelefoonnummer geven. Ik belde zijn vrouw en vertelde wat er gebeurd was en waar we zaten. Ze was niet verbaasd want ze had vast al meer met dit bijltje gehakt. Vijf minuten later was ze er al. Ik dacht dat ze wel boos zou zijn, maar hij had meteen lieve woordjes voor haar en daar moest ze toch wel om glimlachen. Liefdevol liepen ze gearmd naar huis. Ja, nu er geen verhalen van bankzitters komen moet ik het hebben van mooie herinneringen.