Op ’t bankje

Het is een zonnige dag en kort voor Pasen, maar echt warm is het nog niet. Hier en daar is wel het frisse lentegroen te zien. Ik blijf zo lang het nog kan een ommetje maken en kom daarbij weer bij het bankje. Dit keer kan ik het toch niet laten er even op te gaan zitten, maar met het vaste voornemen meteen op te stappen als iemand anders ook wil gaan zitten. Maar er is niemand die daarvoor aanstalten maakt. Sterker nog, ze lopen met een grote boog om me heen en houden de anderhalve meter heel ruim aan. Ik mijmer wat over de keer dat ik jaren geleden rond Pasen onbekommerd op het bankje zat en toen een jonge vrouw met een grote volle tas de bosjes naast het bankje in zag duiken. Allerlei gedachten schoten toen door mijn hoofd. Zou ze iets met drugs te maken hebben, misschien wilde ze wel drugsafval dumpen. Ik ging niet kijken want het zou ook zo maar kunnen dat ze hoge nood had en in de bosjes ging wildplassen. Hoewel dat verboden is zou ze me dan toch voor een gluurder kunnen aanzien. Ik weet nog dat ik toen wel vond dat ze erg lang wegbleef. Maar op een gegeven moment kwam ze toch weer tevoorschijn met een lege tas en kwam bij me op het bankje zitten. Toen ze mijn vragende blik zag vertelde ze dat ze juf was en de kinderen van haar groep die ochtend de paaseieren die ze net verstopt had gingen zoeken. Ze had nog wat klei aan haar schoenen zitten dat ze er met een tissue afveegde. Ze vroeg me om niets te laten merken wanneer ze met de groep terug zou komen en ik er nog zou zitten. Dat beloofde ik, maar ik was al van plan te blijven zitten want dit wilde ik meemaken. Ik dommelde daarna een beetje weg maar schrok wakker van joelende kinderen. De juf bracht ze bij het bosje en uitgelaten verdwenen ze. Af en toe hoorde ik gejuich van iemand die een ei gevonden had. De juf zag dat het allemaal goed ging en kwam tevreden bij me zitten. Af een toe kwam er een jongen of meisje naar ons toe om hun vondst te laten zien. De eieren waren allemaal mooi geschilderd. Er zat één gouden ei tussen en het meisje dat die had gevonden was de winnaar. Het duurde enige tijd maar zo langzamerhand kwamen ze allemaal met hun gevonden eieren terug. Ze werden geteld en bleken allemaal gevonden te zijn. Iedereen had wel een ei en was blij. Vrolijk gingen de juf en de kinderen terug naar school. Dat zal ik dit jaar niet meemaken want de kinderen zitten thuis. Ik vermoed dat ze thuis ook wel eieren zullen versieren, maar het zoeken zal niet zo spannend zijn. Sommige ouders gaan misschien eieren in de tuin verstoppen, maar met de hele groep van school is toch leuker. Ik wil niet te lang blijven zitten en vind het wel weer tijd om mijn wandeling te vervolgen. Ik kijk nog even naar het bosje waar de zoektocht naar eieren destijds plaatsvond. Het is niet erg veranderd, maar kinderen zijn er dit keer niet. Op straat kom ik ook niet veel mensen tegen. Ze houden wel allemaal goed afstand. Hoewel iedereen er goedgekleed uitziet, is van op zijn paasbest dit jaar geen sprake. De meeste kledingzaken hebben immers hun deuren tijdelijk gesloten. Over vijftig dagen is het Pinksteren en hopelijk kunnen we dan weer gewoon naar buiten. Misschien wordt paasbest dit jaar wel pinksterbest. 

Maerten