Op 't bankje

Een echtpaar met gebruinde gezichten is zo te zien bezig een ochtendwandeling te maken. Een echt doel lijken de man en vrouw niet te hebben. Als ze mij op het bankje zien besluiten ze om erbij te komen zitten. Ze groeten vriendelijk en als ik zeg dat het bruin op hun gezichten vast niet van de Nederlandse zon is begint de vrouw te lachen. 'Nee, ik denk niet dat we hier zoveel zon hebben als in Portugal. We zijn net na drie maanden weer terug.' Ze vertelt dat ze daar een huisje hebben waar ze regelmatig verblijven. 'In ieder geval een tijdje in de winter, maar nooit zo lang als dit keer. Natuurlijk is het daar ook niet altijd mooi weer, maar wel warmer dan hier. We zitten in een omgeving met oudere mensen en vooral met Belgen en andere Nederlanders trekken we veel op. We hebben Nederlandse televisie en het bevalt ons er altijd prima.' De man heeft tot nu toe alleen wat geknikt bij wat zijn vrouw vertelt. Als ik hem vraag of hij Nederland niet gemist heeft schudt hij zijn hoofd. 'Nee hoor, we blijven toch wel op de hoogte. De verbindingen via de computer zijn tegenwoordig zo gemakkelijk en we hebben wifi. Af en toe krijgen we bezoek uit Holland. In de voorjaarsvakantie was onze jongste dochter met haar zoon van elf er nog een weekje. Die jongen was wel blij dat ze weer naar huis gingen want hij miste zijn vriendjes. In de zomer is dat anders want dan zijn er veel leeftijdgenootjes van hem.' Het echtpaar gaat al sinds de man met de vut ging regelmatig naar Portugal. 'Eigenlijk doen we daar meer samen met de andere bewoners dan we hier doen. Je komt elkaar ook veel gemakkelijker tegen omdat je veel gauwer naar buiten gaat.' Nieuwsgierig vraag ik wat ze met hun huis hier doen als ze zo lang in het buitenland zijn. 'Dit was de eerste keer dat we zo lang weggeweest zijn. Meestal gaan zo'n week of vijf, zes en dan houdt mijn jongste dochter de zaak in de gaten. Die woont vlakbij. Dit keer zijn we wat langer gebleven omdat onze zoon gescheiden is en woonruimte nodig had. Zo lang wij weg waren had hij ons huis voor zich alleen en nu woont hij weer even met ons. Maar dat duurt niet lang want hij gaat volgende maand naar een eigen flat. Het is gelukkig geen vechtscheiding en hun twee jongens woonden al niet meer thuis. Ze gaan allemaal nog heel goed met elkaar om en mijn zoon en zijn ex zijn zelfs nog een weekje samen op vakantie geweest', zegt de vrouw. Ik zie dat ze aarzelt om nog meer te vertellen, maar dan gaat ze toch verder. 'Ik heb de scheiding van mijn zus meegemaakt, maar wat daar allemaal gebeurde wil je niet weten. Ik dacht die twee willen elkaar nooit meer zien, maar sinds een jaar gaan die ook weer met elkaar om. Ze had hem op een gegeven moment een kaartje gestuurd met zullen we de strijdbijl maar begraven. Twee dagen later stond hij met een bos bloemen aan de deur en nu gaan ze vaak samen ergens naar toe. Het was altijd een heel gedoe met verjaardagen en andere feesten, maar dat is nu allemaal over.' Met een glimlach zegt ze tegen haar man: 'Ik denk niet dat jij weg zal lopen. Ten eerste loop je niet meer zo hard en ik denk niet dat je het beter kan krijgen.' Hij knikt minzaam, want hij vindt het inderdaad wel goed zo.

Maerten