Zeldzaam zandgebak

En daar is ‘ie dan, de zon. In de nabij gelegen sloot baden kikkers in de zonnestralen, kwaken naar hartenlust. De onlangs teruggekeerde zwaluwen halen er modder, het bouwmateriaal voor hun kraamkamer. Met de zon in de tuin kan ook onze zandbak weer open. Het zand staat garant voor uren speelplezier. Het zorgeloos genoegen van zandtaartjes uit vormpjes van plastic in vrolijke kleuren, van kastelen bouwen en knoeien met water uit gietertjes.

Tot onze verrassing stak uit het zand een dikke steel onder een frommelige hoed. Tegen het deksel van de zandbak geklemd wilde ‘ie wel verder groeien, maar kon niet. Het leek me een morielje, de dure paddenstoel voor lekkerbekken. Deze groeien in het voorjaar wel op verstoorde plekken, in symbiose met boomwortels of op dood organisch materiaal, in de duinen en aan de kust. Onze zandbak is inderdaad een beetje rommelig, een mini duin in de achtertuin. Nooit eerder had ik overwogen dat dit zand ergens vandaan kwam. Al eeuwen wordt bouwmateriaal van natuurlijke oorsprong over de aardbol versleept. Hout, hardsteen, klei, cement, zand... alle voortgekomen uit levensomstandigheden op een specifiek stukje aarde. Het kan dus niet anders of al die materialen dragen sporen mee van de plaats van herkomst. Blijkbaar kunnen die onverwacht weer tot leven komen. 

Delicatesse of uiterst giftig? De morielje lijkt op de voorjaarskluifzwam of valse morielje, een dodelijk giftige paddenstoel. Toch maar niet eten van dit zandgebak.

(Karien Scholten)

In haiku:

Voorjaarspaddenstoel
Lekkernij of zeer giftig
Zeldzaam zandgebak