Bloesem

De knoestige appelboom aan de rand van de groentetuin draagt ook dit voorjaar weer bloesem. Hij moet daar ooit geplant zijn door de bewoners vóór ons vanwege de smaak van de grote, gele appels. De oude boom is grotendeels hol, de top is er in een storm uitgebroken, maar door de overgebleven vaten stroomt nog voldoende levenswater voor een rijke bloei. Een poëtische combinatie. De jaarlijkse overvloed aan wit-roze bloemen weerhoudt ons ervan de boom te rooien.

Bijen in de tuin selecteren hun favoriete bloemen op de geur. Hun neus achterna vliegen ze ook langs de appelbloesem. De meeldraden uit het hart van de bloemen staan fier omhoog, wenken naar passanten, staan aan hen royaal hun stuifmeel af. Insecten vliegen van bloem naar bloem. Diep steken zij hun snuit tussen de meeldraden om de zoete energie op te zuigen. Daarbij blijft het stuifmeel haken tussen de haartjes op hun lijf of poten. Bijen, hommels, zweefvliegen en kleine vliegjes zorgen zo voor de bevruchting van de bloemen. De appels die de boom voortbrengt koken wij tot moes.

Vlakbij laten mussen van zich horen. Zij verheugen zich op de bladluis uit de boom als voeding voor hun jongen. Onderaan de stam bloeien wit fluitenkruid en dovenetel, overdadig blauw de ossentong. 

Verrassend is het om de eigen, vertrouwde omgeving te zien door de ogen van een ander. In die zin werd ik verblijd door onze huisvriend met een foto die hij maakte van de appelbloesem. Schilderachtig mooi.

(Karien Scholten)

In haiku:
Wit-roze bloesem
Siert altoos de oude boom
Pure poëzie