Plas dras…

Na de vele regenbuien is de omgeving goed nat. Volle sloten lopen over in de weilanden. Schapen zoeken daar de hogere plekken om te liggen. We leven nu nog nadrukkelijker onder het zeeniveau. Toont die waterplas de groeiende voetafdruk van de moderne mens?

Het moerasbos pruttelt plezierig van het leven. De bodem trilt mee waar ik loop. Iedere stap zet een reactie van de ondergrond in gang, zuigt aan mijn voeten in het slik. Zo heeft mijn wandeling invloed op de natte leefgemeenschap om me heen. Ik hoor het water sijpelen. 

Verderop verhalen voetsporen in de modder van de wandelaars vóór mij. In de drassige bodem bespeur ik ongeordende pootafdrukken van een menigte ganzen, samen op zoek naar het groenste gras. Vogels zonder angst voor water. Verse afdrukken van reeënhoeven accentueren hun lichte gang. Zij lijken geen last te hebben van de natte ondergrond. In de modder liet de das een strak spoor na van zijn vastberaden tred. 

Natte landerijen vormen een aantrekkelijke rust- en broedplaats voor weidevogels. De zachte, vochtige bodem biedt volop voedsel. Die vroege ochtend vliegen de eerste groepjes kieviten over. Vrolijk flappen de brede vleugels zwart-wit. Opgewekt kom ik met natte voeten thuis.

Langzaam trekt het water weg naar diepere lagen. De zon breekt door en op een beschut plekje in de tuin slurpen sneeuwklokjes het water op. Ze openen hun bloemen en bijen halen er bakken met stuifmeel uit. Bomen en struiken vullen hun knoppen en vogels stemmen hun zang. Het is eind februari en het lijkt wel voorjaar.

(Karien Scholten)

In haiku:

Waterpeil plas dras

Betoont onze voetafdruk

Spoort het voorjaar aan