Op 't bankje

Het is fraai weer en ik zit heerlijk te genieten van een nazomerzonnetje. Een ouder echtpaar komt met een rustig tempo naast elkaar aanfietsen. Het ziet er zo relaxed uit dat ik er bijna zeker van ben dat ze op e-bikes rijden. Als ze bij het bankje zijn aangekomen steek ik mijn hand op om ze vriendelijk te groeten. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen want als de vrouw terug wil groeten maakt ze een wat vreemde beweging en gaat met fiets en al onderuit. Ik schrik en hol meteen naar haar toe. 'Gaat het een beetje', vraag ik bezorgd. Ze knikt met een van pijn verwrongen gezicht. Samen met haar man help ik haar overeind en zetten we haar op het bankje. Daarna pak ik haar fiets op en het ziet er naar uit dat daar niets aan beschadigd is. De man heeft intussen ook zijn fiets neergezet en haalt een tasje uit de fietstas. De vrouw bekijkt haar knie en ik zie wat bloed. Ik denk niet dat ze hevige pijn heeft maar ze kijkt wel bedenkelijk. Het tasje van de man blijkt een EHBO-tasje. Hij vraagt bezorgd hoe ze zich voelt. Ze gaat even staan en het lijkt erop dat er niets gebroken is. Ik denk dat ze alleen een schaafwond heeft. Uit het tasje haalt haar man jodium dat hij op het wondje doet. 'Het prikt', zegt ze met een benepen gezicht. 'Even tandjes op elkaar schat', zegt hij liefdevol. Hij doet een grote pleister over het wondje. Ze staat op om te kijken of het lopen nog gaat. Dat gaat prima en er komt zowaar een glimlach op haar gezicht. 'Ik heb altijd EHBO-spullen bij me want ik slik bloedverdunners en dan is het heel praktisch dat als je een wondje hebt de spullen bij de hand hebt.' Hij lijkt met een praktisch ingestelde man. De vrouw is er ook weer helemaal bij en heeft een verklaring voor hoe het gekomen is dat ze viel. 'Normaal fietsen we altijd achter elkaar. Evert rijdt dan altijd voorop, maar het was hier zo rustig dat ik wel naast hem kon gaan rijden. Toen u me groette wilde ik automatisch ook mijn hand opsteken, maar ik denk dat de mouw van mijn jas in het stuur terecht kwam. Dat moest haast wel, anders snap ik niet waarom ik begon te slingeren.' Ze kijkt even voor zich uit en dan weer naar de pleister op haar been. 'We waren op weg naar zijn zuster die vandaag jarig is en dat kan als ik mijn been zo voel gewoon doorgaan.' De man vertelt dat ze de e-bikes nu twee jaar hebben en er erg van genieten. 'We rijden altijd vrij rustig en hebben nooit eerder wat gehad. Afgelopen zomer hebben we een bootreis gemaakt langs de Maas en de fietsen gingen ook mee. We sliepen op de boot en als we ergens aangelegd hadden maakten we in de omgeving fietstochten. We gingen met de boot tot Dinant. Het is echt genieten met zo'n bootreis want je hebt geen files of druk verkeer. Volgende keer gaan we een reis langs de Moezel maken. Dat hebben we eerder met de auto gedaan, maar ik denk dat we er dan meer van genieten, want als je zelf rijdt moet je zo op het verkeer letten dat een heleboel je ontgaat.' De vrouw kijkt nog even naar de pleister en constateert dat ze weer gewoon kan fietsen. 'Kom Evert, op naar Wilma, ik heb zin in koffie met gebak.' Alsof er niets gebeurd is vervolgen ze hun fietstocht.   

Maerten