Zicht op een fabelachtig winterlandschap

Een terugblik op een eerdere kerstmis

Je hebt van die momenten, dat je vrede hebt met de hele wereld. Dit was zo'n periode: kerst 2017. Vanuit mijn gemakkelijke stoel in de behaaglijk warme kamer, had ik zicht op een feeëriek landschap, adembenemend mooi, besneeuwd en koud. Die frisheid buiten deerde uiteraard totaal niet zolang, je maar lekker binnen bleef.

Het landschappelijke tafereel oogde als een plaatje. Ik had uitzicht op een pittoresk eeuwenoud kerkje. Met een beetje fantasie zou je kunnen denken dat de gelovigen eerst het kerkje hadden laten bouwen en dat daarna het landschap er omheen was gedrapeerd. De sparrenbomen vormden als het ware een omlijsting van het geheel. Het klopte allemaal en wel op een ongekend harmonieuze wijze. Voor het kerkje stond een ouderwetse lantaarn en als maanlicht en lantaarn hun licht wierpen op de omgeving en als bovendien het licht naar buiten viel van de in de kerk ontstoken verlichting, was het geheel weergaloos mooi. Vrede op aarde was dan bijna tastbaar.

Maar ook overdag genoot ik intens van het fraaie uitzicht. Prachtig deze plek op aarde. Op momenten dat je bovendien een glas goede wijn, keurig op temperatuur, nuttigde, waren dat voor je gevoel de puntjes op de i. Soms kwam een kleine koets uit het pad links van het kerkje. Een oersterk fjordenpaard trok het koetsje en had er totaal geen moeite mee het door de sneeuw te trekken. Zou er op de hele wereld een beter vervoermiddel en betere ambiance bestaan om als toerist doorheen te trekken? Ik weet welhaast zeker dat dit niet het geval kan zijn. Het waren steeds andere mensen die in het koetsje zaten; de koetsier deed goede zaken! Ongetwijfeld waren het gelukkige mensen die in het koetsje zaten. Maar of dat echt zo is, weet ik uiteraard ook niet zeker. Het kan haast niet anders, denk ik.

Prachtige kerstboom
Schuin links voor het kerkje stond een met veel zorg opgetuigde sparrenboom die met veelkleurige lampjes versierd was en tijdens de kerstdagen een kerstboom was. Heel grappig was dat die lampjes steeds van kleur wisselden: rood, geel en dan weer blauw. Die boom stond er altijd, maar dan als gewone spar. Aan de rechterkant bevond zich een bos, donker, dreigend en ondoordringbaar. Maar, de sneeuw op de takken van de bomen veroorzaakte dat het allemaal wat vriendelijker oogde. Het bos en het kerkje waren gescheiden door een beekje dat met tamelijk luid klaterend glashelder water zijn weg naar beneden vond. In huis hoorden we dat beekje niet, we hadden dubbelglas. Het water kwam uit een meertje iets verder hogerop gelegen. Als ik vanuit mijn luie stoel mijn nek uitstak kon ik nog net het houten steigertje zien dat een eindje het meer instak. 't Was zeker bedoeld voor vissers en misschien ook wel om er een bootje aan te leggen. Machtige besneeuwde bergen op de achtergrond completeerden mijn uitzicht op miraculeuze wijze. De enige dissonant was misschien het karrenspoor dat het witte landschap enigszins bezoedelde. Maar… je kunt dat modderige pad ook uitleggen als een accentuering van al het fraaie wit. Dat kwam daardoor nog nadrukkelijker tot zijn recht. Tot ver na kerst genoot ik vanuit mijn gemakkelijke stoel al mijmerend van het beschreven onwijs mooie uitzicht. De kerstversiering uit de kerstboom had de koster inmiddels verwijderd. 't Was immers al 5 februari geworden!

Een ontknoping
Alle kerstversiering was inmiddels reeds lang uit ons huis verwijderd. 't Was immers als gezegd al vijf februari! Alleen een kerst-'schilderij' hing nog aan de muur. Gekocht voor, ik dacht, ongeveer zeven euro's, je houdt het niet voor mogelijk.

Het kerkje, de straatlantaarn en de kerstboom gaven licht en daarvoor hoefde je slechts een minuscuul klein knopje aan een zijkant in te drukken en daarna gaf het kunststukje(?) eindeloos lang licht. Door kunstkenners zal het schilderijtje zonder enige aarzeling wel worden bestempeld als pure kitsch. Vijf februari dus en ik hoor mijn vrouw zeggen: 'Zo kan het wel weer, 't is 5 februari' en met een resoluut gebaar haakte ze het schilderijtje af van de muur. 'Tot de volgende kerst' en ze borg mijn fabelachtige uitzicht op in de doos die ze speciaal had bewaard. Zeg het a.u.b. niet verder, maar wat vond ik het mooi, wat een adembenemend uitzicht had ik vanuit mijn stoel op dat schilderachtige beeld, waar ik zo eindeloos bij kon fantaseren en weg-mijmeren. De afmetingen van het schilderijtje waren slechts 40 x 30 cm., maar toch!

Albert Einstein
Het enige échte uit mijn vorengenoemde beschrijving was mijn gemakkelijke stoel van waaruit ik dit tafereel avond aan avond met zoveel genoegen bekeek. Een stoel die beslist geen sneeuwkettingen nodig had. Moge het maar weer gauw december worden, dan hangt mijn kunstwerk (want dat is het en blijft het in mijn ogen!) beslist weer aan de muur. En dan waan ik mij weer in het besneeuwde landschap van Noorwegen of zo. Kortom, wat was ik het eens met de natuurkundige Albert Einstein toen hij ooit zei: 'Logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal'!

Karel Beesemer