Eerste Kerstmis in Nederland

Kerstverhaal door Riet Weijers

Het is december 2015.Een druilerige regen laat het daglicht maar mondjesmaat toe. In de tuin van het asielzoekerscentrum zijn de bomen kaal. Met uitzondering van de Hollandse eik die hier en daar nog een geelgroen blaadje aan zijn takken heeft hangen. Zij wachten geduldig op de storm, die hen van hun laatste blad zal beroven.

Twee kinderen staan met dikke jassen aan, opgetrokken schouders met hun hoofden achter in de nek te staren naar een laag overvliegend vliegtuig, 'Heeft hij een brief van onze ouders in zijn buik?', vraagt Nadir, een Iraanse jongen van 16jaar. Het vliegtuig heeft iets van een postduif die met een boodschap over de bergen en de zee is gevlogen. De lucht is loodgrijs met een breekbaar wolkje in de verte. Nu we de moderne duif, met de brief in zijn buik,hoog over onze hoofden zien vliegen, wordt er een draad van heimwee tussen Iran en Holland gesponnen. In het centrum wordt over Kerstmis gesproken. Het zegt Nadir en Sheila niets. De tolk heeft hen uitgelegd dat Kerstmis in Nederland een groot feest is. Nadir zegt tegen zijn twee jaar jongere zusje dat het misschien zo iets is als Norooz, het Iraanse Nieuwjaarsfeest. Deze woorden toveren een twinkeling in de ogen van Sheila. Ze denkt aan de overvloedige maaltijden en de schalen met zoetigheid. De goudvis, symbool van het leven, werd speciaal voor dit feest op de markt gekocht, evenals het platte brood, fetakaas, vijgen, dadels en verse kruiden. Zo zijn Nadir en Sheila herinneringen aan het ophalen, want Iran is nooit ver weg.

Vrijwilligster Paula komt hen ophalen. Ze gaan nog met vier andere kinderen met de bus naar de Kerstmarkt. Ze rijden langs versierde pleinen en bruggen. Overal zien ze echte- en kunstkerstbomen. Er zijn bomen die met kunstsneeuw zijn bestoven. De bomen zijn behangen met rode- en zilveren kerstballen en overal zijn slingers van zilverdraad in de bomen. Met zijn allen bezoeken ze diverse winkels. Sheila en Nadir dwalen sprakeloos van bewondering tussen de kerstversierselen rond. Met parels bestikte engelen steken hun bazuinen tussen de slingers. Met de hand gesneden houten beeldjes van Maria, Jozef en Jezus. Rode en groene van vilt gemaakte herders en de koningen. Ook de os, de ezel en de schaapjes zijn van de partij. Allerlei soorten kerststallen en kerststerren. Kaarsen in allerlei kleuren en vormen. Paula legt alles in het Engels uit. Ze begrijpen de uitleg niet, ook al hebben ze Engels op school in Iran gehad .Sheila en Nadir worden overspoeld door al die nieuwe dingen. Over de kerstmarkt lopen ze in een soort trance. Kerstmis is hier een soort toverfee, het i voor hen beiden een totaal nieuw beeld. Van Paula krijgen ze warme chocolademelk maar lekker vinden ze het niet. Ze kieperen de inhoud van de beker tussen de groene kersttakken, die in bundels op de grond liggen. Ze denken aan de vijgen, noten en dadels die op tafel werden gezet bij de diverse feesten. Sheila en Nadir zuchtten diep en vinden het prima om weer terug te gaan naar het centrum. Ze voelen zich wat verloren in die kerstsfeer. Ondanks de inzet van veel vrijwilligers voelen zij zich niet echt thuis. Waar ze verblijven is een soort 'grote pot' waarin volwassenen en kinderen uit Syrië, Afganistan, Iran en Ethiopië worden samengeworpen en ze zo nodig een Hollandse Kerst moeten vieren. Toch willen Sheila en Nadir zich aanpassen: ze willen hun eenzaamheid kwijt, ze willen erbij horen. Met zijn tweeën een traditie van geen kerst vieren in stand houden maakt eenzaam, een andere taal spreken maakt eenzaam.

Praten over:Vroeger in Iran is een geliefkoosd spel bij die twee. Haastig en hakkelend van opwinding, proberen ze, door elkaar heen pratend stukjes van Iran op te roepen: mensen en kinderen die ze daar kenden, een hond uit de straat, de granaatappelboom in de tuin. De tijd gaat verder. De Nederlandse taalles begint haar vruchten af te werpen. Iedere dag verliezen ze een stukje van het verleden. Nadir is verschillende namen van bloemen uit Iran vergeten, die hij een half jaar geleden met een zelfverzekerde stem kon opnoemen. Inmiddels hebben Sheila en Nadir een verblijfsvergunning gekregen en richten zij zich op een Nederlandse toekomst.

Het is een universele wens, gelukkig zijn en je eigen lot bepalen. Misschien is Kerstmis volgend jaar wat minder vreemd.