Poëzie uit de polder

Dagelijks wordt de Hollandse polder overspoeld door geluiden van een mensenmenigte die zich door de verre verte verplaatst. Veelal betreft dat woon-werkverkeer en toeleveranciers van bedrijven in steeds grotere vrachtcombinaties. Bovendien overstemt geronk van vliegtuigen herhaaldelijk het geraas van de autosnelweg. Zo jagen we elkaar en het geluk achterna.

Natuurgebieden daarentegen ademen vooral een weldadige kalmte. Zuiver zwoel zingen rietzangers elkaar vanuit de rietpluimen zoete zinnebeelden toe. Fris geurende bloemen brengen lente aan de krenten(boompjes). In stilte groeien bladeren van de gele plomp naar het wateroppervlak. En toch worden ook hier onderlinge belangen uitgespeeld. Onverwacht ben ik getuige van een hooglopende ruzie. Een grauwe gans wordt in het water achterna gezeten door een witte zwaan. De gans schreeuwt en scheldt terwijl de zwaan met gebogen hals, voorhoofd naar voren, hem krachtig achterhaalt. Schijnbaar moeiteloos voert de zwaan z’n tempo op met krachtige zwemslagen van zijn poten. De gans snatert feller, blijft in gesprek, probeert zich uit de benarde positie te praten, maar vliegt niet op. Is ‘ie nu al in de rui? Tenslotte dompelt de zwaan z’n verhitte kop onder en komt, samen met het wateroppervlak tot rust. Dit alles heeft vermoedelijk te maken met nestdrag. Het is lente!

Met het vallen van de avond, daalt er een aangename rust over het stiltegebied. Het resterende licht speelt met het polderleven. Open plekken tussen de wolken verbinden hemel en aarde, blauwer dan ooit. De ondergaande zon kleurt de einder oranje roze mee met de pinksterbloemen. Vlak naast het bankje waarop ik zit snoept een zwaan argeloos van het gras. Zou hij begrijpen dat ‘ie van mij niets te duchten heeft? De roep van de roerdomp in de verte maakt het sprookje compleet. Eindeloos in poëzie.

(Karien Scholten)

In haiku:

Magie in de lucht

Poëzie uit de polder 

Gevat in haiku