Opgefleurd

De dagen korten in sombere kleuren en met zware regenwolken. Weinig wandelaars op straat. Een passerende paraplu, wat krom getrokken door de wind, houdt de postbode droog. Hij stopt bij onze brievenbus.

De tuin is nat, zuigt het regenwater op om de laatste bloemen van dit seizoen te voeden. Zij fleuren de najaarstuin verrassend op. Bloemen, genoemd naar de zon. Naast het huis bloeit de zonnekroon. Stevig geworteld, op markante vierkantige stelen torenen de gele bloemen fijntjes boven de andere planten uit. Als bodemverbeteraar ontdekt in de akkerbouw en als voer voor het vee, siert hij bij ons vooral de bloementuin. Goudgeel ernaast verlichten helianten, zonnewortel genoemd, de stemming van de dag. Zodra het wolkendek breekt, richten zij zich op naar de zonnestralen en bieden nectar aan gevleugelde passanten. De plant slaat zonne-energie op in de wortelstokken die, evenals de aardpeer lichtvoetig en notig van smaak, eetbaar zijn.

Door de ramen komt zonne-energie ons huis binnen en omhelst het interieur in warme tinten. Bloemen in een vaas, zonnebloemen, zwaar aan dikke, harige stengels, fleuren ons op. Even zo goed de bloemen op papier, een hartegroet.

Twee kleine meisjes vullen de ruimte met hun vrolijke verhalen. Ik warm me aan hun zonnige aanwezigheid. Maar korte bezoekjes zijn deftig en gedecideerd wenkt de jongste, 2 jaar oud, met haar handje. Ik moet gaan liggen. Zorgzaam schudt zij m’n kussen op en trekt een deken over me heen. Met een zekere opwinding word ik opgenomen in haar argeloos poppenspel. Wordt de dag goudgeel afgesloten.

(Karien Scholten)

In haiku:

Die sombere dag

Klieft de zon het wolkendek

Goudgeel opgefleurd