Gekooide tijger

Ineens was er iets kapot. Heftige pijn droeg me het medisch circuit binnen. Een veilige plek om de oorzaak te achterhalen en de pijn te verlichten. Toch, als patiënt deskundig onderzocht met behulp van hoogwaardige elektronica, raakt de mens daarachter al snel bedolven onder cijfers en uitslagen. Voor zorgverleners een ingewikkeld dilemma.

Mijn lijf schreeuwde, maar niemand leek het te horen. Nuchter, dorstig, uitgeput met pijn in bed, hoopte ik op een warme arm om me heen. Maar empathie is niet vanzelfsprekend. Gevuld met pillen sleepte mijn maag zich door de dag. Met pijn doolde ik door lange gangen in de nacht, langs deuren waarachter talloze zieken zuchtten. Mezelf verloren in een geklimatiseerde omgeving onder kunstlicht, in een bed van plastik met intimiteit slechts achter een dun gordijntje. Brood, beleg en laxeervezels uit een zakje, aromatische luchtjes uit een potje, latex handschoenen uit hygiëne. Ik miste de geur van het boerenland, de nevels over de velden, de gouden morgenstond, het gesprek van vogels onder ons dak, de laatste rijpe frambozen uit de tuin. Ik miste de ruimte om m’n gedachten te laten ontsnappen. Als natuurmens voelde ik me een gekooide tijger. En zo werd het ziekenhuis voor mij een beklemming. De huiskat, kunstig om de hoek van de muur gekruld, zag ons het ziekenhuis verlaten.

Thuis komen was een bevrijding met warme hartelijkheid in een tasje aan de knop van de achterdeur, een bos bloemen, uit liefde samengesteld in de gieter ernaast. De frisse lucht, geluiden van de polder, warme handen die vanzelfsprekend de weg weten. Thuis overkwam me de heilzame ontspanning, nodig om te genezen.

(Karien Scholten)

In haiku:

Opstand in mijn lijf

Verloren in onderzoek 

Gekooide tijger