Verlichting

 Met een pijnlijke rug liep ik die ochtend de polder in. Na een paar fikse regenbuien richt de natuur zich weer op. Dat brengt verlichting na de afgelopen droge weken en de omgeving ruikt weer lekker fris. Waterdruppels parelen op het gras, weerspiegelen het lentegroen. Vogels zingen een zonnig lied en het jonge riet kun je haast zien groeien. Twee groene bladluizen klampen zich vast aan een bloemknop van de gele lis, drogen hun fragiele vleugels in de vroege zonnewarmte. De braam langs het pad opent verse knoppen. Kleine bruine vlindertjes (bont zandoogje) steken hun tong uit, proeven van de nectar uit zijn bloemen.

In de stam van een els aan de bosrand zit een groot gat, gericht op het zuidwesten, typisch voor het nest van een specht. Zacht, maar onophoudelijk klinkt vanuit de boom een trillerig gepiep om aandacht. Om beurten landen vader en moeder bonte specht behendig tegen de ruwe bast van de boom. Enthousiast worden ze begroet. Door het gat glippen ze naar binnen en kort daarna weer naar buiten, op zoek naar nog meer sappige insecten voor hun kroost.

Kleurrijk dartelen twee puttertjes voor me uit, dalen neer op het landhek, kijken me onderzoekend aan. Verderop roept meneer koekoek... “Koekoek”. Dichtbij keuvelen de rietzangers verscholen in een struikwilg of onderin in de rietkraag. In wiens nest legde mevrouw koekoek haar mooie ei met pleegkind? Over m’n hoofd komen zwarte sterns aan gevlogen, kirren luid en schel. Ze maken elkaar het hof met een visje in de snavel. Een paar nestvlotjes op de waterplas zijn al bezet. Bedeesd klinkt verderop de roep van de roerdomp. Hij laat zich dit jaar weinig horen.

De slootkant is rijk gekleurd met ratelaar, rode klaver, koekoeksbloem en gele lis. Soepel glijdt een hongerige slak over de stengel naar de gele bloemblaadjes. Samen met de mieren vult hij daar zijn maag. Ik voel me verlicht, vergeet voor even de pijn in mijn rug.

(Karien Scholten)

In haiku:

Ontroerend kwetsbaar

Toont natuur zijn kracht

Verlicht zelfs de pijn