Verdwaalde bloei

In het moerasbos maakt de natuur zich op voor de winter. Ik loop over het zompige pad tussen kalende bomen door. Het afgevallen blad beschermt de wortels in de bodem tegen kou en droogte. Varens presenteren zich in kleurenwaaiers van groengeel naar bruin, voordat ze afsterven voor de vorst. Ook het riet trekt kleur en vocht terug in de kiem, staat er houterig bij. Aan een bijkans kale braamstruik bloeit opvallend een trosje fris witte bloempjes, als ware het voorjaar. Met meeldraden en stuifmeel voedzaam en fier omhoog lijken ze verdwaald in de seizoenen. Veel insecten voor de bevruchting vliegen er nu niet meer rond. Niet aannemelijk dus dat er dit jaar nog bramen uit zullen groeien. Tere bloemblaadjes, kwetsbaar in de kou, wijd open voor late bezoekers. Wat deed de plant besluiten om zo laat in het jaar nog te investeren in de bloei? Was het schoonheid? De eerste nachtvorst heeft ze nog niet geraakt.

De vroege ochtendzon ontdooit de rijp op het gras tot waterdruppels. Daartussen ontwaar ik nog meer laatbloeiers. Rode en witte klaver, fluitenkruid en kamille schudden de kou af. Bij de buren in de tuin bloeien nog volop madeliefjes, verderop witte rozen en goudsbloemen. In de moestuin stralen de hemelsblauwe bloemen van het komkommerkruid.

Laatbloeiers, ze geven schoonheid en kleur aan de grauwe dagen van november. Maar juist ook uitgebloeide planten in verschillende vorm en hoogte, verkleurend blad en velerlei zaaddozen maken de natuur in verval betoverend.

(Karien Scholten)

Verdwaalde Bloei.jpg

In haiku:

Fris witte bloempjes

Verdwaald in de seizoenen 

Een pure schoonheid