Gestrand

Een kreupele koe lokte ons naar Zeeuws Vlaanderen. Tot opereren kwam het niet, maar de terugreis werd wel een hele operatie. De snelste route leidt volgens de routeplanner door België, maar in de buurt van Antwerpen liepen we hopeloos vast in de file. Al 5 jaar wordt daar aan de weg gewerkt en het verkeer wordt over 2 banen, zonder vluchtstrook, tussen hoge stalen wanden om de stad heen geleid. Verkeer uit de havens schoof in lange rijen stapvoets vooruit. File rijden is optrekken en stil staan. En toen gebeurde wat je op zo’n moment niet kunt gebruiken... een kokende motor... Een verontrustende rookpluim uit de motor dwong ons op de rechter rijstrook te stoppen. Contact uit, motorkap open en wachten op de wegenwacht. Maar die stond in diezelfde file, dus dat duurde lang.

Intussen passeerden machtige vrachtwagencombinaties, opleggers vol auto’s, tankwagens met melk, een wagen met kippen en heel veel personenauto’s. Verschillende types chauffeurs, van vrolijk tot chagrijnig, wrongen zich langs ons heen om daarna direct weer aan te sluiten in de file voor ons. Vanuit de telefooncentrale waarschuwde een vriendelijke vrouwenstem ons om toch vooral niet in de auto te blijven zitten.

In het stukje niemandsland, een zandstrookje tussen de rijbaan en de stalen damwand, wachtten we gelaten op wat er komen ging. Het begon zacht te regenen. In de treurnis van de troosteloze troep, uitgestrooid door haastige reizigers, van plastic flesjes en blikjes tot auto onderdelen, ontdekte ik natuur. Moeder aarde laat haar open plekken dichtgroeien met gras en wat wij onkruid noemen. Deze planten houden grond en water vast, beschermen de bodem, dragen bij aan de biodiversiteit. Hier bloeide zomaar een smeerwortel, hemelsblauw, in een buitengewoon contrast met de omgeving.

Ineens brak de zon door, de sleepwagen reed voor en de file nam langzaam af. Alles ‘met een sisser’ afgelopen.

(Karien Scholten)

In haiku:

Gestrand langs de weg

Tussen vrachtverkeer en staal

Bloeit de smeerwortel