Brandweerman neemt afscheid van zijn korps

door Walter Eijndhoven

Na veertig jaar trouwe dienst nam vrijwillig brandweerman Piet Bos uit Groenekan 1 oktober afscheid van zijn geliefde korps. Natuurlijk vergaten de manschappen hem niet en zaterdag 11 november werd hij met twee brandweerwagens van zijn huis opgehaald voor een afscheidsetentje in een restaurant in Loosdrecht.

Het dineetje met de manschappen stond voor die avond gepland, maar net toen Piet Bos en familie met de auto naar Loosdrecht wilden gaan, draaiden twee brandweerwagens het erf op, met zwaailichten en luide sirenes. 'Wat was dat gaaf zeg, toen die twee brandweerwagens (waarvan een oude ladderwagen uit 1954) met sirenes en zwaailichten, bij mij het erf opreden', vertelt Bos achteraf. 'Het hele team was mee, om mij en mijn gezin op te halen. Ik kreeg eerder op de dag wel argwaan, toen ik hoorde dat ik al om half zeven moest klaarstaan. Eigenlijk wilde ik pas om kwart voor zeven wegrijden, dan heb je nog tijd genoeg voor dat stukje naar Loosdrecht. Later hoorde ik dat mijn zoon (Jan Bos) in het complot zat'. Jan zit al enige tijd in de feestcommissie van Korps Groenekan. Voorheen zat Piet ook vaak in een complot, maar nu was hijzelf dus het haasje.

Wekelijkse oefenavonden
Op 1 oktober 1977 begon Piet Bos zijn loopbaan bij de vrijwillige brandweer, naast zijn gewone baan als postbode in Groenekan. Net als veel jongens, wilde hij graag bij de brandweer en hij was maar wat blij toen dat lukte. In het eerste jaar werd Bos aangesteld als aspirant brandwacht, waarna hij het jaar erop een vaste aanstelling kreeg als brandwacht. Na het volgen van allerlei cursussen en trainingen bracht hij het tot brandwacht 1e klasse en in 1989 zelfs als hoofdbrandwacht. Bos: 'Het volgen van al die cursussen heeft heel wat zweetdruppels gekost hoor. Je moet weten, je doet alles in je eigen tijd en je krijgt er niets voor, behalve dan natuurlijk heel veel kameraadschap. Daar doe je het ook voor natuurlijk. Je staat als één team. Tussendoor heb ik ook nog het diploma pompbediende gehaald en de opleiding tot preventiemedewerker. Vooral na de brand in Volendam (2001) werd dit een belangrijk diploma binnen de opleiding. En natuurlijk al die wekelijkse oefenavonden hè? Veertig jaar lang, iedere week maar weer, zo'n 1.600 à 1.700 avonden. Niet te geloven, toch?'

Gasexplosie
Als postbode in Groenekan, is Bos van veel zaken op de hoogte. Iets waar de bevelhebber in de brandweerauto altijd profijt van had. 'Vaak kon ik net die extra informatie geven aan het team: 'waar bevindt zich de dichtstbijzijnde ondergrondse brandkraan' of 'neem maar een schep mee om de brandnetels aan de kant te slaan'', vertelt Bos. In al die jaren maakte hij ook heel wat branden mee. Volgens een ruwe schatting waren het meer dan 700 incidenten. Bos: 'Ik weet nog dat in de nacht van Hemelvaart 1983 of 1984 een gasexplosie plaatsvond in Maartensdijk. Het hele huis was gewoon weg. Ook moesten wij een keer naar Abcoude. Daar vond ook een gasexplosie plaats en werd een kind vermist. Ieder korps kreeg een vak waar zij moest zoeken naar de vermiste. Uiteindelijk werd hij gevonden door een korps na ons. Nog steeds betreur ik het dat wij hem niet hadden gevonden. Een kind niet vinden, maakt je opdracht niet af, in mijn ogen'.

Veel veranderingen
In veertig jaar veranderde natuurlijk heel wat binnen het korps. Technologische ontwikkelingen, de gemeentelijke herindeling van gemeente Maartensdijk naar gemeente De Bilt. En de overstap naar de VRU (Veiligheids Regio Utrecht). En natuurlijk diverse postcommandanten. Bos: 'Ik kan mij nog goed postcommandant Jan van Voorst voor de geest halen. Een militaristische man. Iedereen moest van hem altijd strak in het gelid staan. Een echte commandant. Als je iets verkeerd deed tijdens de oefeningen, kon hij je helemaal afbranden'. Al vijftien jaar lang is de boerderij van Piet Bos het toneel van diverse brandweeractiviteiten. Al die jaren werd hier de jaarlijkse fietstocht afgesloten met een barbeque en menig dinsdagavond dronken de mannen een bak koffie bij Bos. Maar aan alles komt een eind. Vanwege gezondheidsproblemen nam Bos de moeilijke beslissing te stoppen met zijn brandweeractiviteiten. Bos: 'Maar zij zijn nog niet van mij af hoor. Vaak kom ik nog langs om aanwijzingen te geven tijdens de oefeningen. Zij zeggen weleens 'De beste stuurlui staan wal'.