Waar politiek begint neemt de kunst een einde

Nasrdin Dchar (1978) is niet alleen op het witte doek te bewonderen (hij won in 2011 het Gouden Kalf voor beste acteur en was te zien in de succesvolle films Tirza, Lotus, Süskind en Wolf) maar staat ook op de planken.

Nasrdin Dchar speelt als gastacteur bij het Ro-theater, maar geeft ook solovoorstellingen zoals DAD. De Marokkaans-Nederlandse acteur speelde afgelopen donderdag voor een uitverkochte zaal in het Lichtruim.

Een persoonlijk verhaal over zijn vader en grootvader, die hem in een fictieve dialoog bijstaan in het aanstaand ouderschap van de speler, die zich grote zorgen maakt over de toekomst die het kindje in Nederland tegemoet zal gaan. Vrijheid, erkenning en gelijkheid staan volgens de acteur onder druk, zijn oude vrienden uit zijn geboorteplaats Steenbergen zijn in zijn ogen 'racisten' geworden en de openlijke protesten tegen buitenlanders baren hem zorgen.

Een mooie, persoonlijke en sympathieke voorstelling, die echter door de sterke politiek-correcte boodschap soms teveel aan een pamflet van zijn stichting doet denken. Een stichting waar de acteur initiatiefnemer van is en die de positieve kanten van de diversiteit in Nederland wil benadrukken. Een mooi streven, maar de voorstelling zou sterker zijn door ook andere kanten van migratie te belichten. Politiek en kunst vermengen heeft in de kunstgeschiedenis namelijk nooit tot grootse prestaties geleid.            (Peter Schlamilch)