Dat wil ik 'effe' kwijt…

Een ander groenbeleid?

U bent als lezer toch ook vóór een participatiemaatschappij? Neen, zoals het vroeger was dat kan niet meer. Stelt u zich eens voor: elke dag een straatveger om de herfstbladeren en sneeuw in de winter weg te vegen op een voetpad voor het huis. Of een snoeier, die met zijn snoeischaar langs komt voor het overhangend gemeentegroen. Dat kunnen we best zelf als bewoners van onze groene gemeente. En het stukje voetpad van de buren, die vanwege ouderdom of fysieke omstandigheden hiertoe niet in staat zijn vegen we dan ook gelijk even.

Wat betekent eigenlijk het overige werk voor de werkers in het groen van onze gemeente, vraag ik mij regelmatig af. Een voorbeeld:

Tegenover onze woningen aan een voetpad is een groenstrook met oorspronkelijk bomen en struiken. Sinds lange tijd worden die af en toe tot de grond toe gekortwiekt. Bomen worden daardoor struiken en binnen de kortste keren meters hoog. Zo vergaat het o.a. de hazelnootbomen en de forsythia's in deze groenstrook. Verder is er een wildgroei aan andere struiken en onkruiden.

Zeer regelmatig - ik mag niet klagen - komt één groep langs om ongeveer een meter van bovengenoemde groenstrook langs het voetpad te schoffelen. Het onkruid wordt op hoopjes geharkt op het voetpad. De volgende werker komt langs om het zand, dat op het voetpad achtergebleven is, weer in de berm te blazen. Een derde komt af en toe langs om het gras dat op het voetpad langs de groenstrook groeit weg te halen. (Zie foto).

De hoopjes onkruid blijven met enige regelmaat op het voetpad liggen. Wij als bewoners bellen dan de gemeente. Dit wordt vaak nog dezelfde dag in orde gemaakt. Ook vegen we het zelf vaak weg.

Zou het niet veel leuker zijn om dit alles in één hand te houden, waardoor de werkers in het groen het resultaat zien van hun noeste arbeid? Als ik naar mezelf kijk vind ik het ook veel leuker om na afloop van mijn werken in mijn tuin, het gehele resultaat te zien! Waarom zou dat voor de werkers anders zijn?

Wat nu gebeurt. Klagende burgers. Ambtenaren, die reageren op burgers die het hardste klagen en zelf ook geen kant op kunnen; dus brandjes blijven blussen. Arbeidsvreugde zal ver te zoeken zijn denk ik.

Mijn pleidooi is: Burgemeester en Wethouders: zorg voor een ander groenbeleid dat misschien met een iets groter budget - we zijn tenslotte een groene gemeente - voor allen weer leuk wordt. Mensen die met vreugde in een groene omgeving wonen en werken zullen langer en met plezier leven. Dat willen we toch allemaal!

Margreet van Baarsen

Marshof, Maartensdijk