Afbeelding

De Gigant van Sandwijck

Historie

In deze eerste aflevering over Biltse bomen neem ik u mee naar het rustige landgoed Sandwijck, direct gelegen naast het KNMI. Er zijn twee wandelroutes op dit buiten: de korte en de lange. Niet getreurd, beide routes voeren u langs de Gigant. Eigenwijs als ik ben loop ik de korte route tegen de wijzers van de klok in. Als de statige gebouwen zijn gepasseerd en het geluid van de Utrechtse weg afneemt kom ik bij een verstilde plek. 

Veel wandelaars zijn erg in zich zelf gekeerd en missen het spektakel. En juist nu, aan het einde van de winter, als alles nog steeds grauw en grijs is geeft deze boom energie. Als ik van een afstandje omhoog kijk, wordt ik gegrepen door het majesteitelijke voorkomen van deze boom. En dan te bedenken dat het niet eens de dikste en ook niet de hoogste boom is binnen onze gemeente. 

Waarom dan toch de bijnaam de Gigant? Ik houd u niet langer in spanning, we hebben hier te maken met een boom die zijn sporen heeft verdiend. Zijn voorouders uit Noord-Amerika behoren tot de grootste bomen ter wereld, de Sequoiadendron giganteum, bij ons beter bekend als mammoetboom.

Zaden van deze 'exoot' werden pas in 1852 naar Europa gebracht en alle hier verblijvende weeshuisboompjes zijn dus net de crèche ontgroeit. Opgegroeid zonder ouders noemt bestseller auteur Peter Wohlleben het straatjochies. Deze bomendromer gelooft, net als ik, dat bomen niet alleen moeten opgroeien. Een boom hoort immers thuis in een bos. Bewust of onbewust is daar op Sandwijck rekening mee gehouden. De dochter van de inmiddels overleden dendroloog Kees Marsman, die het koetshuis van Sandwijck bewoonde, heeft alweer een tijdje geleden een nakomeling van de Gigant geplant. Direct naast het grote roze landhuis groeit deze jonge spruit zijn ouder achterna, alleen is ook maar alleen.

Terug naar de wandeling en de verstilde plek in het bos van de baron. Of misschien beter, het bos van de barones. Je moet het weten. Strak naast het pad bij de mammoetboom, een beetje verstopt in de rododendrons staat een lieflijk klein grafsteentje. Een herdenkingsmonument voor Lucie. Een hondengrafje? Navraag bij een oude tuinman van het landgoed leert ons dat Lucie de naam was van het geliefde paard van de barones. Ergens in de tweede helft van de 19e eeuw moet hier een gigantisch graf gegraven zijn. Overmand door verdriet vraagt de barones aan de baron om hier naast het steentje een 'statement' plaatsen voor haar geliefde viervoeter. Dat is goed gelukt. Honderdvijftig jaar later groeit hier de gigant van De Bilt.

Joris Hellevoort
boswachter Utrechts Landschap

Afbeelding
Afbeelding