Afscheid

van een dorpsdokter

Van verre klonk muziek. Going Home van componist Antonín Dvorák, eigenzinnig vertolkt op doedelzak, solo, welluidend. Het regende gestaag. Uit de beschutting van een klokkentoren begeleidden de traditionele tonen genodigden naar een droog onderkomen.

Binnen verzamelden zich familie en vrienden om gezamenlijk herinneringen te beleven. Verleden tijd werd tegenwoordige tijd, verenigd in de herdenking van een kleurrijk persoon, veelzijdig, muzikaal, creatief, een tovenaar. Op het witte doek ontwikkelt zich zijn leven. Van het jochie met blote knietjes, de jonge man met gitaar tot de echtgenoot met kinderen en verantwoordelijkheden... Altijd te porren om een bijdrage te leveren aan het dorpsgebeuren. Anekdotes buitelen door de zaal, in beeld en in verhaal, over talenten en vervlogen mogelijkheden. Maar ook over pijn en verdriet als de snelheid van het leven vertraagt, spieren verbleken, zintuigen uitvallen. Totdat de klok stil blijft staan.

Muziek, troostend voortgebracht uit panfluit, cimbaal, viool, contrabas en accordeon (Lautarii), vult de ruimte. Klanken vol emotie van een ver platteland karakteriseren de persoon. Een leven versmelt tot een gemeenschappelijke herinnering. De dag, zo grauw begonnen, krijgt langzaam glans. Door het raam zien we de wereld verkleuren van grijs naar zacht wit als sneeuwvlokken omlaag dwarrelen. Eerst aarzelend, maar allengs meer overtuigend betovert kou de buitenwereld.

In de warmte binnenshuis gaat het gezelschap op in de reuring van de ontmoeting. Het konijn blijft in de hoge hoed.

(Karien Scholten)

In haiku:

Als de klok stil staat

Een rijk leven overgaat 

Biedt het afscheid troost