Afbeelding

Wilde bramen zee

Algemeen

Tijdens deze langste dagen van het jaar maakt de natuur zich op in velerlei kleuren. Bloemen geuren en openen hun harten voor een keur aan insecten. Vlinders, vliegen, bijen, kevers en hommels zuigen zich vol met nectar en slepen stuifmeel mee. Zo bevruchten ze de bloemen die ze proeven. De rijkdom van de natuur, nu een feest van overvloed.

Dit jaar vallen de bramenstruiken op, overdadig bloeiend, overal. Hun lange armen reiken ruim over het pad. Net als de roos, stekelig langs bladeren en stengels haken zij zich aan alles vast om steun te vinden. Met een zee aan witte tot roze bloemen decoreren ze het bos, de waterkant of de berm van spoor- en snelwegen. Insecten nemen de uitputtende taak op zich om al die struiken te bezoeken. Overladen met energie voor hun nageslacht dansen ze van bloem tot bloem. Soms, overvallen door een regenbui overnachten ze tussen de meeldraden, uitgeteld, versleten.

Intussen verheug ik me op de zwarte vruchten in de zomer, smakelijk en gezond. De geur haakt aan zoete jeugdherinneringen. Ik ruik de warme keuken, waar mijn moeder haar schort voor knoopt en opgetogen roert met een houten lepel in de grote pan vol bramen. Eten we lammetjespap met bramen sap.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat bramen en brandnetels profiteren van een overdaad aan stikstof. Dat hun overmatige groei een signaal is van verontreiniging. Overdaad, we zijn er zo aan gewend. Onze winkels en agenda’s staan er bol van. Kunnen we onze levensstijl en consumptie nog bijstellen? Zo haakt mijn ode aan de braam ineens aan wereldwijde milieuproblematiek en krijgt de zoete vrucht een ongewisse bijsmaak.

(Karien Scholten)

In haiku:

Wilde bramen zee
Zoet, uitbundig, wijd verspreid
Haakt aan overdaad