Op ‘t bankje

‘Ik voel me gewoon een beetje schuldig dat ik hier zomaar op een bankje ga zitten, maar ik ben klaar met mijn huiswerk’, zegt de man die naast me heeft plaatsgenomen. Ik kijk hem vragend aan. Hij ziet waarschijnlijk ook zelf wel in dat hij een verklaring schuldig is. ‘Ik ben pas met pensioen en als je denkt dat ik dan wel veel vrije tijd zal hebben dan moet ik je teleurstellen. Mijn vrouw werkt nog en het duurt nog een paar jaar voordat zij met pensioen gaat, maar ze vindt dat ik me nuttig moet maken met allerlei klusjes in huis. Ze heeft een hele lijst opgesteld met dingen die de komende tijd gedaan moeten worden en daar dagschema’s voor gemaakt. Met de klusjes voor vandaag ben ik bijna klaar daarom vond ik dat ik er wel even uit kon gaan en daarom zit ik nu hier.’ De man ziet er helemaal niet uit als een klusjesman, dus ben ik wel benieuwd wat voor klusjes hij gedaan heeft, maar hij vertelt eerst wat over zijn werkzame leven. ‘Het is wel even wennen, want ik had best een drukke baan. Ik moest heel veel regelen en gaf medewerkers dan opdrachten om uit te voeren. We waren een heel goed op elkaar ingespeeld team. Een echte hobby heb ik ook niet. In de tuin werken vind ik wel leuk maar je kunt het geen hobby noemen.’ Ik voel de neiging in me opkomen om hem een liefhebberij aan te praten, maar ik dwing mezelf dat niet te doen. Hij vertelt dat zijn vrouw een paar dagen in de week in de thuiszorg werkt. ‘Ze heeft al gezegd dat ze een dag meer wil gaan werken en dat ik dan wel wat meer thuis kan doen. Daar heb ik trouwens niet veel moeite mee, want we deden toch al veel samen in het huishouden. Kleinkinderen wonen niet in de buurt dus oppassen hoeft ook niet.’ Ik hoor het verhaal aan en betrap me erop dat ik weer aan het invullen sla. ‘Er zijn ook leen opa’s en oma’s’, zeg ik. ‘Die halen kinderen van werkende ouders van school en spelen zo’n beetje opa en oma met ze.’ De man kijkt me verontwaardigd aan. ‘Nee hoor, daar begin ik niet aan. Dan moet je ook steeds en dat wil ik juist wat afbouwen, even geen vaste verplichtingen. Gelukkig gaan we naar de zomer toe, dan kan ik lekker fietsen of wandelen en als ik me een keer echt verveel dan ga ik toch gewoon lekker hier op het bankje zitten en een beetje kletsen’, zegt hij lachend. Zijn dochter en schoonzoon wonen in Groningen en hebben een hond. ‘Die mogen ze brengen als zij ergens heen moeten. In de vakantie nemen ze Bas altijd mee. Ze hebben een camper en de hond vindt het geweldig.’ Als hij een vrouw op de fiets ziet aankomen veert hij op. Het blijkt zijn vrouw te zijn die terugkeert van haar werk. Als ze ons ziet zitten, stapt af en komt naar ons toe. Ze heeft de klussenlijst van de man goed in haar hoofd en begint meteen te vragen: ‘Heb je alle boodschappen gedaan, is het lichtknopje van de zoldertrap gemaakt, was er nog post.’ Er volgt nog een hele rits vragen waarop de man steeds met ja kan antwoorden. Hij mag dan met pensioen zijn, maar als ik het zo hoor krijgt hij het vast nog heel zwaar de komende jaren. Volgens mij krijgt hij zelfs geen tijd om zich te vervelen. Gelukkig lijkt hij er geen moeite mee te hebben.

Maerten