Op ‘t bankje

Een meisje van een jaar of tien komt huppelend aan de hand van een oudere vrouw aanlopen. Ze draagt een knalgeek rugzakje dat mooi past bij haar blauwe jack. ‘Zullen we even gaan zitten, oma’, vraagt ze als ze bij het bankje zijn. De vrouw knikt dat ze het goed vindt. Ze groeten mij vriendelijk en gaan zitten. Het meisje heeft het rugtasje afgedaan en maakt het al gauw open. Ze haalt er een met mooi papier ingepakt pakje uit en schuift wat onrustig heen en weer. Daarbij kijkt ze aandachtig naar de leuke afbeeldingen op het pakpapier. Dan houdt ze het niet meer. ‘Mag ik het hier uitpakken?’, vraagt ze met een verleidelijke blik naar oma. Die kijkt wat zuinig en raadt haar aan daar maar mee te wachten tot ze thuis zijn. Het meisje is duidelijk teleurgesteld en als oma haar verdrietige gezichtje ziet stemt ze toch maar toe. ‘Vooruit dan maar’, zegt ze. Gretig scheurt het meisje het cadeaupapier van de pakjes af. Oma bekijkt het tafereel met een tevreden glimlach. Er komen een schetsboek en een set viltstiften met wel 25 verschillende kleuren tevoorschijn. Ze zoekt wat kleuren uit en begint meteen te tekenen. ‘Wat ga je maken?’, vraagt oma. ‘Ik ga Miloe tekenen’, antwoordt het meisje dat Roos heet. ‘Miloe is onze poes’, verduidelijkt oma. ‘Die is net zo oud als Roos en ze kunnen het goed met elkaar vinden.’ Oma vertelt dat Roos een paar dagen bij haar logeert omdat ze net een broertje gekregen heeft. Ze hebben zojuist het schetsboek gekocht. ‘Mijn man kan ook aardig tekenen en samen kunnen ze dan mooie dingen maken.’ Het meisje is geconcentreerd en voortvarend aan het tekenen en ik kan er al gauw duidelijk een poes in herkennen. Alleen de kleuren die ze gebruikt heb ik nog nooit eerder bij een echte kat gezien. Oranje, rood en groen, kortom een bonte mengeling van kleuren. ‘Het lijkt wel een punk-kat’, kan ik niet nalaten te zeggen. Het meisje kijkt me verbaasd aan en ik schaam me een beetje want ik had moeten weten dat zij een poes zo ziet en dan moet je niet zeuren. ‘Tekent u ook’, vraagt de oma even later aan mij. Ik moet haar bekennen dat ik totaal geen tekentalent heb, hoewel ik dat graag gehad zou willen hebben. ‘Ik teken alleen wel eens voor een of andere actie waar ik het mee eens ben’, zeg ik lachend. ‘Dat hoort ook wel een beetje bij Roos’, zegt oma. Zij is heel erg met het klimaat en de natuur bezig. Toen ze bij haar in de buurt een paar bomen wilden kappen is ze met een stel vriendinnen actie gaan voeren om dat te voorkomen. Ze gingen langs de deuren om handtekeningen te verzamelen en hebben er heel veel opgehaald. Die hebben ze aan een wethouder gegeven. Die vertelde dat het zieke bomen waren, maar de wethouder beloofde dat er op die plek nieuwe bomen geplant gingen worden. Ze vertrouwden het niet helemaal en zijn het in de gaten blijven houden, maar er zijn inderdaad nieuwe bomen geplant.’ Ik kijk nog eens naar het tekenresultaat van Roos. Ze heeft duidelijk talent en de kleuren hebben ook wel iets. Met de tong uit de mond kijkt ze er af en toe even rustig naar en verandert dan weer het een en ander. Op een gegeven moment zegt ze plechtig: ‘En nou is het klaar. Hoe vinden jullie het?’ We prijzen haar uitbundig en Roos lacht blij. Tevreden bergt ze haar spulletjes weer op in de rugtas. ‘Kom oma, we moeten verder.’

Maerten