Over wegen

Aan het hek naar de natuur hangt een aankondiging over werkzaamheden tot begin april. Nu het voorjaar losbarst ruimt de aannemer hier nog gauw de laatste rommel op, strooit een gras- met kruidenmengsel op de kale plekken en tenslotte zand erover.

Als een moderne dinosaurus beweegt de laatste, reusachtige rupskraan door het gebied, over landerijen die onlangs terug gebracht zijn naar de condities van lang geleden. Verbaasd steken planten uit vervlogen tijden hun kiemblaadjes boven de zure grond uit. Jarenlang geweerd door de mensen die de polder bewerkten, mogen ze er nu weer zijn.

Maar in dit her-ontwikkelde natuurgebied is de mensenhand nog duidelijk herkenbaar in de lange, strakke paden. Zware kranen werken efficiënt en trekken rechte lijnen. Een bocht kan het gevaarte op de brede rupsbanden alleen maken door zichzelf stap voor stap om te zetten. Een inspanning die onvermijdelijk flinke sporen nalaat.

Rechte wegen brengen snelle verbindingen tot stand, waar tijd telt. Echter, paden van de natuur komen niet voort uit een overvolle agenda. Terwijl rechte wegen voorspelbaar zijn, blijkt een omweg vaak een avontuurlijke, inspirerende route. De loop van de rivier slingert door het landschap en dierenpaadjes kronkelen door het bos, vertellen over het bioritme van de bosbewoners. In het strakke pad maakte de mol een zwierig spoor van omgewoelde grond, op het ritme van zijn voedsel.

De kolossale machine krijgt menselijke trekjes als de bestuurder me groet, hoog vanuit de cabine. De bediening van zo’n rijdende uitkijktoren lijkt me overigens ook een heel avontuur. 

(Karien Scholten)

In haiku:

Slingerend of recht

Leidt het pad naar avontuur

En een frisse blik