Dat wil ik ‘effe’ kwijt…

Als de nood hoog is...

Afgelopen zondag kreeg mijn man ernstige problemen en ik moest 112 bellen; meteen daarna liep ik naar beneden om alvast de deur van het slot te halen en te openen. Dat was nauwelijks gebeurd of er stormde al iemand naar binnen, rende de trap op en verder. 

Al heel gauw kwamen er nog zoveel hulpverleners, ongelofelijk: de vrijwillige brandweer en al snel de ambulancedienst, later hoorde ik dat de BHV er al was en er kwam een mevrouw, waarvan ik de naam niet heb onthouden, die mij bijstond. 

Na een tijd werd ik boven geroepen en kon even bij mijn man, die inmiddels even bij kennis was of wat daar voor door kon gaan. De brandweer had al een stellage bij het bovenraam staan en zo kon mijn man horizontaal op de brancard naar beneden getakeld worden. 

De rest spreekt voor zich: hup in de ambulance en naar het UMC en mijn dochter en ik even later er achteraan. Ook daar hadden ze al niet stil gezeten en mijn man was bij kennis gekomen en geholpen. 

Eindconclusie: een epileptische aanval, na onderzoek mocht hij zelfs weer naar huis. Het gaat goed nu. Maar ik zou hierbij al die mensen willen bedanken die zich zo kordaat en meelevend hebben ingezet om dit te hebben bereikt. Kortom: iedereen heel erg bedankt!

Paula van Wijngaarden