Chapeaupenning voor Hanneke Eilers bij afscheid

door Guus Geebel

In de theaterzaal van Het Lichtruim in Bilthoven nam Hanneke Eilers op 25 februari afscheid als coördinator van Steunpunt Vluchtelingen De Bilt. Op deze eerste dag dat de coronamaatregelen versoepeld waren kwamen heel veel mensen haar vaarwel zeggen. Het werd een middag met muziek, zang, een sketch en vooral heel veel lovende woorden en mooie cadeaus. Wethouder Anne Brommerma reikte Hanneke als locoburgemeester de Chapeaupenning van de gemeente De Bilt uit.

Hanneke Eilers kwam in 2001 vanuit Zuid-Afrika in Nederland. Ze miste Afrika heel erg en een vriendin die actief was bij het vluchtelingenwerk vroeg haar om eens te komen kijken. Binnen twee weken werd zij vrijwilliger en op 1 september 2007 coördinator van het steunpunt dat toen was gevestigd op het adres Kometenlaan 39A. ‘Ik ben opgegroeid in Zuid-Afrika en ontheemdheid van mensen die hun eigen cultuur missen herken ik daarom.’ Voorzitter Marieke Spijkstra van het steunpunt vertelt onder meer dat Hanneke in de tijd dat zij coördinator was 112 bestuursvergaderingen bijwoonde en 110 keer het teamoverleg voorzat. Er kwamen hier 295 gezinnen uit 37 verschillende landen.

Energie
Wethouder Anne Brommersma maakte acht jaar geleden toen ze net wethouder was kennis met het steunpunt. ‘Het was overduidelijk dat het veel te klein was en een verhuizing noodzakelijk was. Maar het bruiste van energie, van betrokkenheid bij de vluchtelingen en deskundigheid.’ Anne had regelmatig bestuurlijk overleg wat zij altijd hele prettige gesprekken vond. ‘Bij Hanneke ging het bij besprekingen die over subsidies gingen niet over cijfers, maar over mensen die het aanging. Het viel me op dat je altijd zo rustig bleef, alsof je het allemaal onder controle had.’ Anne vond Hanneke op haar best bij de nieuwjaarsbijeenkomsten in Het Lichtruim. ‘Alles was tot in de puntjes geregeld met muziek, lekkere hapjes en de kinderen holden overal tussendoor. Jij kende alle kinderen bij naam.’

Chapeau
Anne Brommersma hangt tijdens haar toespraak de ambtsketen om en vervolgt haar verhaal als locoburgemeester van De Bilt. ‘Hanneke, er zijn mensen die jou hebben voorgedragen voor een Chapeaupenning. De gemeente De Bilt reikt die uit aan mensen die belangrijk zijn voor onze gemeente.’ Anne vertelt dat daarvoor ondersteuningsbrieven geschreven moeten worden, waarvan ze er enkele voorleest. Een hele mooie vindt zij: ‘Het kantoor van het steunpunt fungeert als een veilige familiekamer waar ieder zijn vreugde en verdriet deelt.’ Voor alles wat Hanneke heeft betekend voor de gemeente De Bilt, voor alle statushouders, alle vluchtelingen, voor alle vrijwilligers reikt Anne Brommersma namens de gemeente vervolgens de Chapeaupenning uit.

Vinkjes
Linda de Kruijff neemt het stokje over van Hanneke Eilers als coördinator. Haar speech over wat Hanneke zo’n goede collega maakt bouwt ze op met zeven vinkjes, gelardeerd met anekdotes. ‘Het eerste vinkje in vakvrouwschap. Hanneke weet heel veel.’ Linda noemt verder integriteit en vertrouwen. Zij vindt Hanneke een hands on collega, wat staat voor de handen uit de mouwen steken. ‘Hanneke is ook stoer dat komt waarschijnlijk ook omdat ze uit Zuid-Afrika komt. Het is ook te herkennen in haar zonen en ook al te zien bij haar kleinkinderen. Ze heeft voor iedereen een heel groot hart.’

Indruk
Hanneke heeft als laatste het woord. Ze ervaart de middag als overdonderend en onverwacht. Ze vertelt over haar eerste kennismaking met vluchtelingen kort na haar komst uit Zuid-Afrika naar Nederland in 2001. ‘Een vriendin nam mij mee naar een tentenkamp langs de A28 waar vluchtelingen uit Angola, Congo en Kosovo werden opgevangen.’ Hanneke vertelt dat ze aan de slag ging als vrijwilliger om vermiste familieleden via het Rode Kruis op te sporen. ‘De vreugde was groot als het een enkele keer lukte. Voor mij zijn de woorden van Jezus een dringende uitdaging: Ik had honger en u heeft mij te eten gegeven, ik had dorst en u heeft mij te drinken gegeven, ik was een vreemdeling en u heeft mij gastvrij ontvangen. Deze woorden vormen een sterke motivatie om de vreemdeling in ons midden te helpen en de ontheemden bij te staan.’ Hanneke is door dit werk onder de indruk gekomen dat de mens in staat is een nieuw leven op te bouwen, ondanks het verlies van alles wat je lief en dierbaar is. ‘Het verlies van je familie, vrienden en je bezit.’ Hanneke dankt iedereen die meegewerkt heeft aan een hele mooie tijd.