Op ‘t bankje

De vrouw van zo tegen de vijftig staart voor zich uit met een blik die het midden houdt tussen een glimlach en verbazing. Ze zegt niets en ik zwijg ook. Om een praatje over het weer te beginnen lijkt me niet zo nuttig, want dat voelt ze zelf wel. Erg warm is het trouwens niet, hoewel ook weer niet al te koud. Daar kun je dus alle kanten mee uit. Toch voel ik dat er wat gaat komen, zoveel ervaring heb ik intussen wel. ‘Het was me het ochtendje wel’, zegt ze opeens. Het klinkt hard, maar dat komt natuurlijk omdat het eerst zo stil was. Ik kijk haar vragend aan, zonder me opdringerig nieuwsgierig te tonen, want meestal komt er wel een verhaal als je quasi onverschillig doet. ‘M’n ex was vanmorgen bij me op bezoek. Ik heb hem vier jaar niet gezien en vond het eigenlijk wel goed zo. Hij was natuurlijk altijd wel aanwezig zonder er te zijn, want het is toch de vader van je kinderen en die hebben nooit tussen hem en mij willen kiezen. Het was wel zo dat we op andere tijden naar hun verjaardagen gingen. Daar moesten ze altijd rekening mee houden.’ Ik ken wel meer van zulke gevallen, maar iedere situatie is natuurlijk anders. Er zijn er ook die gescheiden zijn en goede vrienden blijven. ‘Ja, die scheiding was een heftige gebeurtenis’, gaat ze verder. ‘Ik kwam erachter dat hij er al een hele tijd een vriendin op nahield en heb hem meteen de deur uitgezet. Wat was ik woedend. De afwikkeling ging heel moeilijk en ik had me voorgenomen hem nooit meer te willen zien.’ Ze zwijgt en schudt haar hoofd. Het lijkt wel een dramaserie en ik begin het scenario al een beetje door te krijgen. Ze heeft hem vast weer ontmoet. Ik ben heel benieuwd hoe dat gegaan is. Ze zwijgt enige tijd maar dan komt het verhaal. ‘Met nieuwjaar stuurde hij opeens een kaartje. Hij schreef dat we de strijdbijl nou maar eens een keer moesten begraven. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. In eerste instantie heb ik het tegen niemand gezegd, maar mijn dochter vond het kaartje toen ze bij me was en zei dat ze het heel leuk vond en of ik al gereageerd had. Natuurlijk niet en ik ben het ook niet van plan, zei ik tegen haar. Ze was duidelijk teleurgesteld en stelde voor samen met hem bij mij te komen. Hoewel ik het maar niks vond heb ik voor haar uiteindelijk toegestemd en vanmorgen kwamen ze. Hij met een grote bos bloemen en mijn dochter met gebak.’ Ik hou bijna mijn adem in om haar verhaal niet te onderbreken en wacht op de afloop. ‘Was zijn nieuwe vriendin er niet bij’, durf ik voorzichtig te vragen. ‘Nee, dat heeft maar een paar maanden geduurd. Als ik eerlijk ben vond ik het nog gezellig ook. Maar wat wil je, we waren bijna vijfentwintig jaar getrouwd en dan heb je samen toch het een en ander meegemaakt. Afijn, ze zijn een paar uur gebleven en we hebben veel herinneringen opgehaald. We hebben afgesproken dat we nu gewoon op dezelfde tijd naar verjaardagen gaan, wat het voor de kinderen een stuk gemakkelijker maakt. Het geeft me toch een opgelucht gevoel.’ Weer kijkt ze met een glimlach voor zich uit. Misschien ben ik wel de eerste aan wie ze het verhaal vertelt. ‘Zo, en dan ga ik nu naar mijn vriendin. Die zal niet weten wat ze hoort, maar ik ben toch opgelucht.’ Zo te zien opgewekt stapt ze op.

Maerten