Pianiste Ketevan Sharumashvili, afgelopen zondag in Het Lichtruim.
Pianiste Ketevan Sharumashvili, afgelopen zondag in Het Lichtruim.

Arabesken in Het Lichtruim

Algemeen

Waar de arabesk in het ballet staat voor de sierlijke positie op één been, staat die in de beeldende kunst voor een vorm van oppervlakteversiering met ritmische patronen, repeterende bewegingslijnen en een typisch gebruik van gebladerte en spiralen die eindeloos naast zichzelf geplaatst kunnen worden.

In de muziek is de arabesk een sierlijke, feeërieke compositie met een beweeglijke melodie, en de Georgische Ketevan Sharumashvili betoverde met haar fabelachtige pianotechniek een uitverkocht Lichtruim in een aantal walsen van Strauss, waaronder de Schöne Blaue Donau, waarvan de romantische golven bijna zichtbaar werden in de zaal.

Toegegeven, de bewerkingen van grote meesterwerken worden zelf meestal niet door grote meesters geschreven, en te veel van die inferieure adaptaties, zoals die van Schulz-Evler, kunnen op de zenuwen werken van niet-pianisten door hun overbodige toevoegingen van virtuoze elementen. 

Gelukkig stond er ook een origineel werk op het programma: de Fantasiesonate opus 19 van Aleksandr Skrjabin, de extreem sensitieve Russische hoogromanticus die tonen met kleuren associeerde, en soms aan zijn orkestwerken een ‘kleurenklavier’ toegevoegde, dat tijdens de uitvoering de zaal in verschillende kleuren licht deden onderdompelen. Zover ging Sharumashvili afgelopen zondagmiddag helaas niet, maar dat was ook niet echt nodig: als ware ‘klavierleeuwin’ liet zij haar instrument brullen waar noodzakelijk, zingen waar het kon en bracht ze poëtische structuren aan waarmee ze ook van deze vrijwel onspeelbare, onbekende muziek een natuurlijk en overtuigend verhaal wist te maken.        (Peter Schlamilch)