Spierbundels op pad

In de regen struinen slakken smakkend de natte natuur af. Met het samentrekken van hun gespierde buik glijden zij over het gras, eten zich een weg door de tuin.

Slakken bestaan voor het grootste deel uit water en zijn dol op regen. Ze hebben vocht nodig om zich soepel te verplaatsen in een spoor van slijm. De meeste slakken houden zich overdag schuil onder afgevallen blad, onder stenen en in spleten en zijn vooral ‘s-nachts actief. Het zijn er veel dit jaar, maar waar menigeen zich beklaagt over naaktslakken in hun groenten of afgekloven sierplanten, zie ik er maar weinig.

‘Kijk je ‘s nachts wel eens wat er in je tuin gebeurt?’ werd mij laatst gevraagd. ‘Weet je wel hoeveel slakken in het donker een aanval op je planten doen?’ Die vraag prikkelde en ik besloot tot een nachtelijke inspectie van de tuin. Slakkenhuisjes kraken onder mijn voeten op het tuinpad. Ik griezel van het geluid, laat een spoor van verderf achter. Maar veel naaktslakken zie ik niet.

Verschillende planten hebben een chemische verdediging tegen slakken. Een te sterke of bittere smaak of geur van de bladeren houdt slakken op afstand. Hun ogen op steeltjes zien bitter weinig, maar met hun tentakels kunnen slakken geuren goed waarnemen. In groentes wordt een bittere smaak meestal niet erg gewaardeerd en is er via plantenveredeling uit gekweekt. Met het smakelijker worden van de planten komen ook de slakken tevoorschijn. Daarom worden wel aromatische planten als dropkruid, lavendel, rozemarijn, tijm en salie tussen de sla en kool geplant.

Veel slakken eten echter liever geen groene planten, maar juist dood blad, paddenstoelen, schimmels of algen. Ze ruimen dood materiaal op en geven hun afvalstoffen als voeding door aan de bodem. In onze tuin zijn slakken belangrijke opruimers en vooralsnog niet schadelijk. Afgevallen peren worden afgetast en smakelijk weggewerkt.

(Karien Scholten)

In haiku:

In een spoor van slijm

Eten spierbundels zich dik

In de groentetuin