Ontluikende lente op Oostbroek

Waar vorige week nog sneeuw lag kleurden deze week opnieuw de bosgronden wit rond het Biltse landgoed Oostbroek, dat landelijke bekendheid geniet om zijn sneeuwklokjes. Met name het gewone sneeuwklokje en het dubbele sneeuwklokje steken hier als voorboden van de lente massaal de kop op.

Het sneeuwklokje staat door zijn lenteboodschap symbool voor hoop in tegenspoed. Het bevat geneeskrachtige stoffen, maar is tegelijkertijd giftig: misschien heeft het op iedereen het effect wat hem of haar toekomt. Net zoals hij wit lijkt, maar eigenlijk slechts het licht weerkaatst…

De Latijnse naam voor sneeuwklokje is Galanthus nivalis. De geslachtsnaam ‘Galanthus’ betekent melkbloem, terwijl de soortaanduiding ‘nivalis’ afgeleid is van het Latijns ‘nix’, wat ‘sneeuw’ betekent.

De verklaring voor de Nederlandse naam heeft zijn oorsprong echter in een legende: Eva had het koud toen zij het Paradijs moest verlaten, en toen het ook nog begon te sneeuwen was ze de wanhoop nabij. Plotseling stond er een engel voor haar, ze hield een sneeuwvlok in haar hand.

Voor de ogen van Eva smolt de vlok en veranderde in een sneeuwklokje. De engel sprak: ‘Kijk goed naar de vorm van deze bloem: ze luidt de winter uit.’

Ging alles maar zo gemakkelijk als het ontstaan van deze naam, zou je wensen. De Provincie Utrecht is namelijk voornemens om een tramlijn van Utrecht naar Zeist door dit landschap aan te leggen, precies op de plek van deze sneeuwklokjes: nu zijn zij het die troost en redding behoeven.  (Peter Schlamilch)