Moord op Dudok

Dit feuilleton speelt zich af in de denkbeeldige plaats Heuvellust. Alle personen hebben fictieve namen. Daar is bewust voor gekozen opdat niemand gekwetst wordt en de goedmoedigheid van de ingebouwde grappen bewaard blijft. Een goed verstaander heeft slechts een half woord nodig en zal het lokale karakter in dit spannende en grappige verhaal ongetwijfeld ontdekken. Deel gemist? Kijk op www.vierklank.nl.

door Julia van de Laan

Deel 4 Waar is Wieke? 

Wat vooraf ging: Kees-Jan van der Meer, hoofdredacteur van de Heuvelkoerier, is in de plaatselijke boekhandel bij een lezing over de architect Dudok. De gemoederen lopen hoog op wanneer kunsthistorica Joke van Lunteren over cultuurbarbaren en zelfs moord spreekt.

Diplomatiek als altijd wist Wieke uiteindelijk de kemphanen tot bedaren te brengen. Ronnie en de Rolkoffers stelden zich intussen op voor hun tweede muzikale intermezzo. Dat bestond uit een door Ronnie geschreven protestlied met de titel ‘Moord op Dudok’. Het lied was een zwartgallige dreun over de dreigende sloop van het Dudok-gebouw, waarin ‘moord’ rijmde op ‘ongehoord’ en ‘Dudok’ op ‘amok’. De felle gitaarriff sneed door de ruimte. De band oogstte zowel boegeroep als gefluit en overdreven lang applaus. Het protestlied hielp niet om de verhitte gemoederen te bedaren. Wieke fluisterde de bandleden iets in en Ronnie en de Rolkoffers zongen een toontje lager, terwijl ook het volume omlaag ging. Een rustige ballade, deze keer. 

‘Laten we wat gaan drinken,’ stelde Wieke voor. ‘Dan zetten we voorin de discussie voort.’ Haastig bedankte ze de spreekster, overhandigde haar een envelop en gaf zelf het goede voorbeeld door met een glas witte wijn in de hand alvast te klinken op het behoud van Dudok in Heuvellust. ‘Ik dacht het niet,’ begon de Partij van de Vooruitgang weer. Wieke duwde de man met zachte hand naar het voorste deel van de winkel, waar de glazen wijn klaar stonden en de strijdbijl tijdelijk werd begraven omdat iedereen het te druk had met dringen om de tafel. 

Op de achtergrond waren Ronnie en de Rolkoffers overgegaan op oude hits. Simon en Garfunkel, meende Kees-Jan te herkennen. ‘Bridge over troubled water’ en dat soort kalmerend werk. Maar na vijf minuten, toen iedereen voorzien was van een glas en een paar knabbels, laaide het vuur van de discussie weer op. Joke van Lunteren zat er een beetje verloren bij, achter een tafeltje met een grote stapel boeken voor haar neus. Ze kneep nerveus in de sierlijke vulpen, waarmee ze de verkochte boeken hoopte te signeren. De discussie over het belang van Dudok was natuurlijk reuze-interessant voor Heuvellust, maar helaas was haar boek nogal duur. Slechts een enkeling kocht een exemplaar. Bovendien ging de aandacht helemaal uit naar de twee kemphanen die elkaar steeds verder in de haren vlogen, zodat de signeersessie volledig werd stilgelegd. Heel anders dan die keer na een mediterrane proeverij met een bekende culinair journalist, toen de kookboeken na afloop als warme broodjes over de toonbank gingen.

Waar was Wieke trouwens? Kees-Jan keek zoekend om zich heen. Hij was niet de enige die het zich afvroeg. Iemand stelde hem de vraag, alsof hij persoonlijk verantwoordelijk was voor haar afwezigheid. ‘Ik heb haar de laatste tien minuten ook niet meer gezien. Misschien is ze in het magazijn, om nieuwe voorraad te halen,’ zei hij melig, met een veelbetekenende blik op de stapel onverkochte boeken van de kunsthistorica. 

(Wordt vervolgd)