An Kolfschoten al 25 jaar steunpilaar

Ze groeide op in het Rijke Roomse Leven maar werd een steunpilaar van de katholieke kerk in Maartensdijk, toen veel priesters waren weggevallen en lekenvoorgangers de geloofsgemeenschap een nieuwe bezieling gaven. 

An Kolfschoten uit Maartensdijk is zo’n bezielende voortrekker van de Sint Maartenskerk, eerst als lector en in andere rollen maar nu al een kwart eeuw als lekenvoorganger en als gezicht van de werkgroep, die vieringen leidt van gebed en van woord en communie.

Energie
Het was pastor Gerard de Wit die haar 25 jaar geleden vroeg om ook voorganger te worden. ‘In het begin zag ik daar enorm tegenop en had ik er slapeloze nachten van, een kwart eeuw later krijg ik er energie van om deze taak voor de geloofsgemeenschap te mogen vervullen. Ik hoef het niet alleen te doen en heb een grote werkgroep rondom mij die gezamenlijk de vieringen voorbereidt. Maar op de zondag moet je het alleen doen en sta je er wel alleen voor. Dat geeft me veel vreugde. Ik zit er niet meer over in, sterker nog, ik krijg er energie van om dit te mogen betekenen voor de kerk’, aldus An Kolfschoten die zich gesteund weet door haar twee dochters en hun gezinnen.

Groeien
Het is de 75-jarige An Kolfschoten niet aan komen waaien. Ze verloor op jonge leeftijd haar vader en maakte datzelfde mee met haar eigen man. Ze heeft haar dochters grotendeels zelf opgevoed en is een moedig voorbeeld van groeien door tegenslag heen. Ze is nooit boos op God geweest, ze heeft – zoals ze zelf zegt – kracht naar kruis gekregen. En ze leeft veel bewuster met haar geloof dan in de dagen van Rijke Roomse Leven. Toen werd er voor haar gedacht, nu maakt ze haar eigen keuzes. ‘Samen met Trudi Kemp ben ik begonnen. Daar stonden we dan, twee vrouwen in een kerk van mannen. We hebben de kans gekregen en we hebben laten zien dat de kerk voor een belangrijk deel op vrouwen draait. Ik ben ook dankbaar voor deze kansen. Want ik leef veel bewuster met het Woord van God in de Heilige Schrift. In die zin is mijn leven verrijkt’, aldus een zelfbewuste An Kolfschoten die inmiddels grootmoeder is en nog niet aan stoppen denkt.

Zuurstof
Juist in deze moeilijke tijden van corona merkt ze hoeveel troost en hoop het geloof haar geeft. Het is niet makkelijk om te kerken in een bijna leeg gebouw of om voor te gaan voor 30 mensen zonder te kunnen napraten bij de koffie. Maar ze kan het leven niet indenken zonder geloof. ‘Het is de zuurstof voor mijn bestaan’, lacht ze. En met die zuurstof geeft An Kolfschoten anderen ook adem in hun leven. Zo laat ze zien dat vrouwen er toe doen en dat vrouwen de Maartenskerk toekomst geven. Ook als 70plusser leert zij gelovigen en ongelovigen dat een mens in de herfst van zijn leven kan groeien in verdieping en verinnerlijking. Daarom rekent de Sint Maartenskerk zich rijk met steunpilaren als An Kolfschoten. Om die rijkdom zichtbaar te maken en om de dank uit te drukken werd de jubilaris in de bloemen gezet op Valentijnsdag. Met daarbij een tegel met Sint Maarten daarop, een souvenir van een pelgrimage naar het graf van Martinus in Tours. En ook twee boeken met uitleg van de Schrift ontving An Kolfschoten, als een teken dat ze nog even mag doorgaan als lekenvoorganger.         (Leo Fijen)