Bevroren sporen
Bevroren sporen

Bevroren sporen

Algemeen

Ademloos luisterde ik als klein meisje naar de romantische sprookjes die mijn ouders voorlazen uit een groot, dik boek. Oude volksvertellingen met een moraal, vol tegenstellingen tussen goed en kwaad. Maar in die tijd ontging me de symboliek volledig. Populair was het avontuur van Assepoester. Het eenzame meisje dat werd vernederd door haar stiefmoeder en -zusters, beproevingen om het aardse, de materie te ontstijgen. De wonderlijke ontsnapping uit haar benarde positie in een simpele pompoen, die veranderde in een snelle koets. De metamorfose van het eenvoudige meisje naar een heuse prinses, uitverkorene van de prins. Tenslotte de glazen muiltjes die alleen háár pasten, beeldschoon en breekbaar. Glas als symbool van zuiverheid en transparantie.

Daaraan moest ik denken toen ik in de polder bevroren sporen ontdekte. Als glazen muiltjes achtergelaten na een ijskoude nacht. Beeldschoon en kwetsbaar. Wie had ze achtergelaten? Welke voeten zouden erin passen? En net als Assepoester op het feest, waren de sporen later ineens weer weg.

(Karien Scholten)

In haiku:

Beeldschoon en breekbaar

Laat de vorst zijn sporen na

Als glazen muiltjes