Ook mijn tijd verglijdt

Koeien in de wei, bontgekleurd in het groene gras. Zo gewoon, zo Hollands. In groepen grazen ze het weiland af, slaan hun tong om een smakelijke pol gras en werken de hap naar binnen. Ontspannen liggen ze urenlang te herkauwen en verwerken zo de voedingsstoffen tot melk. Als iets in de verte de aandacht trekt, steken ze hun grote, natte neus in de lucht. Ruiken om te begrijpen. In de herfst, als het land te nat wordt gaan ze naar binnen. ‘Hop, hop, hop... vooruit... lopen...’ De koeien loeien terwijl de kudde langzaam in de richting van de stal schommelt. Hun poten roffelen over het pad en de zoetige geur van mest vult de avond. Naast de stal blijven ze geduldig wachten en kijken naar binnen door de kleine raampjes. Dan gaat de deur open en worden ze één voor één naar binnen gehaald. Zorgvuldig wordt een plek gekozen waar ze de wintermaanden aangenaam naast elkaar aan de band zullen staan, in de Hollandse stal.

Eeuwenlang werkte de melkveehouderij volgens dit principe. Veel kleine boerderijen naast elkaar met ieder 12 tot 25 koeien. Een deel maakte plaats voor grote, moderne loopstallen met meer bewegingsvrijheid. Robots stellen de dieren in staat hun eigen levensritme te volgen. Dankzij schaalvergroting is het gemiddeld aantal melkkoeien per bedrijf gestegen naar 105 stuks.

Tegelijkertijd ontstaat er steeds meer weerstand tegen het eten van vlees. Zorgen over de uitputting van de aarde verdelen de sector. Aanpassingen en regelgeving maken het boerenleven ingewikkeld en kostbaar. Nederlandse boeren van 55 jaar en ouder hebben moeite om een opvolger te vinden. Het afgelopen jaar sloten 346 melkveebedrijven de deuren. Grote veranderingen komen haast ongemerkt tot stand. De tijd verglijdt en daarmee de positie van de koe. (Karien Scholten)

In haiku:

Ook mijn tijd verglijdt
Waar de boerderij verdwijnt
Enkel nog een hek