Textiel, vloedlijn en cultuureducatie

door Henk van de Bunt

Al 48 jaar stoppen de ‘reguliere’ WVT-activiteiten in de laatste maand van een jaar om tijdens de feestdagen ruimte te maken voor kunst. Het gebouw wordt voor die gelegenheid getransformeerd naar een expositieruimte. Dit jaar kon door de Coronamaatregelen de totale expositie geen doorgang vinden. In het nummer van 16 dec. werden twee exposanten voorgesteld. Wij spraken voor het niet doorgaan van de expositie nog met drie anderen:

Trudie van Haaster zou een van de 43 exposanten zijn; Trudie woonde tot voor kort op de Grote Beer in Bilthoven en verhuisde onlangs naar Driebergen: ‘Je zou kunnen zeggen dat ik beeldhouw met textiel. Ik kneed, kreuk, scheur, brandt net zo lang totdat het materiaal niet meer is wat ooit was: een kledingstuk, een tafelkleedje, een stukje band … Al doende blaas ik oude dingen nieuw leven in en maak het tot een object waarmee ik je een verhaal vertel. Uiteindelijk wil ik jou het gevoel geven dat het werk naar je toekomt en je wil pakken, zoals ik de het textiel heb vastgehouden tijdens het werken. Daarom is mijn werk ook meestal driedimensionaal’.

Werkwijze
‘Vaak begin ik met veel te veel. Ik houd van de overvloed en de uitbundigheid die een grote hoeveelheid materialen me geeft, van het omarmen en omarmt worden. Dan begint het zoeken: wat blijft, wat is overbodig? Ik ontrafel het geheim van de stof tot op de draad, want hoe gevarieerd het oorspronkelijk ook was, de kern van elk stuk textiel is altijd een draad. De draad waarmee het begon en die elke keer opnieuw de bron is om wat ik in mijn verbeelding vind te vormen tot een tastbaar object. Dat ontrafelen en opnieuw creëren is voor mij de magie van het werken’.

Ancient - arising from time
‘Oeroude bomen zijn getekend door de natuur. Ze overleefden hitte, droogte, stormen, regens en misschien zette ooit wel iemand zijn bijl aan de wortels. En ondanks dat is de levenskracht van deze boom niet geknakt. Elke gebeurtenis voegde een laag toe aan het leven van de boom en dat heb ik terug laten komen in deze boom door er oude antieke stoffen uit verschillende

landen in te verwerken’.

Vloedlijn
Op de KUEP tentoonstelling in WVT zouden tot en met 1 januari de laadjes van Sunniva Murris aan de wand te bekijken zijn geweest. Sunniva Murris (69) is echtgenote, dochter, moeder, oma en kunstenaar. Op alle fronten autodidact. ‘We kennen het allemaal; de vloedlijn. De strook waar de zee besloot zich weer terug te trekken, met achterlating van een richel prullaria. Het leven is ook een soort zee en lades (thuis) zijn een soort vloedlijn in huizen. ‘In de bovenste keukenla links’ riep mijn moeder dan. In de hoop dat het gezochte item daar dan ook was’.

Verhuizen
‘Ouders verhuizen. Oma-huizen worden leeggehaald. Zelf verhuisd en verbouwd; opnieuw begonnen. En in al die huizen trof ik altijd weer die vloedlijn-lades aan. Veek zegt Wikipedia. Magisch wat veek-laadjes vertellen over de geleefde levens van hun eigenaren. Met mijn laatjes maak ik een soort portretten. Van mijn voorouders bijvoorbeeld. Of van gebeurtenissen en zeg daarmee: ‘Ik heb weet van je’. Natuurlijk heb ik gesmokkeld: Oma’s samengevoegd. Herkende aanspoelsels uit het Emmaus toegevoegd. Of van het strand. En ik ging pas los toen er 11 oude laatjes op mijn vloedlijn lagen.

Wonderbaarlijk
Jolien Obbink zou ook een van de 43 exposanten zijn: ‘Als kind al kon ik mij verliezen in tekenen en schilderen. Uren gingen voorbij met het kijken naar het object en dan weer naar het potlood of het papier om de juiste lijn te zetten. Wat een uitdaging zat er in het precies natekenen van een appel of een ei … of wat kan ik juist weglaten. Het was voor mij dan ook een logische stap om naar de kunstacademie te gaan. Het creëren van suggestie en illusie op papier en op doek is iets wonderbaarlijks. Ik wordt er nog steeds heel blij van’. 

Communicatie
Na de kunstacademie kwam Jolien tot de conclusie dat kunst een mooie rol kan spelen in communicatie. Communicatie is cultureel bepaald; dus verdiepte zij zich in de vertaling van kunst naar cultuur. Dit resulteerde in het afronden van de opleiding cultuureducatie: ‘In het kort gezegd, het maken van o.a. educatieve films, het samenstellen van tentoonstellingen en het maken van brochures. Kunst als beeldtaal!

Het centraal stellen van het welzijn van de mens werd steeds belangrijker voor Jolien, wat resulteerde in een afgeronde opleiding maatschappelijk werk. De laatste jaren combineert Jolien de zorg voor mens en welzijn met kunst en cultuur. Zo wil zij iets voor mensen kunnen betekenen met gebruik making van ieders creatieve kant.

Contrast
‘Ik laat mij door van alles inspireren. Van elk schilderij leer ik wel iets en ik probeer dan ook graag nieuwe dingen uit. De laatste tijd doe ik veel studie naar het contrast licht-donker. Licht op een overtuigende manier in een schilderij laten zien is iets wat me mateloos kan fascineren.

Sinds drie jaar geef ik in mijn atelier aan de Ambachtsstraat in De Bilt teken- en schilderles. Het geeft voldoening om te zien hoe mensen hun eigen handschrift leren kennen en soms met verbazing naar hun eigen werk kunnen kijken. Het is heerlijk om daar mijn steentje aan te kunnen bijdragen en…. heel leerzaam voor mijzelf om te zien hoe iedereen zijn eigen oplossingen vindt’.