Verzinken

Na dagen van regen trekt de natte kou op uit het moeras. In de modder van wat eens een wandelpad was, glijden mijn voeten weg. 

‘Laten we in vredesnaam dit drassig gebied licht zwevend betreden om niet het droevig lot van onze verre, ongelukkige voorouders te hoeven delen’; woorden van mijn oom Jo, een eeuweling, met wie ik in gedachten door het verlaten polderlandschap wandel. 

Verzinken... Vaardig reist Jo door de tijd, neemt mij mee in zijn verhalen. De woorden die hij kiest klinken als muziek, vol humor en realiteitszin, maar ook met weemoed, want veel ligt achter hem. Een heldere blik op wat was, met herinneringen aan verwantschap en liefde uit vervlogen jaren. 

Verzinken... Ik denk aan de samenleving, hoe men zich hier vroeger staande hield in onzekere tijden, het gevaar van het veen, slingerende planten, akelige ziektes en onpeilbare dieptes. Over het moeras van de nieuwe tijd met coronaslachtoffers in ziekenhuizen, worstelingen in vrijheid van meningsuiting en oplopende geschillen in belangen tussen jong en oud. Een wereld die door ons toedoen in toenemende mate verandert.

In gedachten loop ik verder de polder in en hoor de waarschuwing van mijn oom... ‘t Is trouwens een wonder, als je het er in dit soort gebieden levend afbrengt’...als een gereserveerde jonge man me slippend passeert op een quad. Verse modder spat tegen m’n benen. 

(Karien Scholten)

In haiku:

Samen verzinken

In een stroom van gedachten

Door ruimte en tijd