Tussen liefde en rouw

Van buiten rood, de kleur van de liefde, en van binnen neigend naar paars, de kleur van de rouw: de prachtige Trompetbloem, die eigenlijk Bignonia heet, verenigt de symbolen voor liefde en verdriet.

Oorspronkelijk komt de bloem uit tropisch Noord-Amerika, waar zij zich liaanvormig als guirlandes om sterke bomen wentelde, de boom verheffend en verfraaiend, maar soms verstikkend, zodat uiteindelijk de bloem overleefde en de boom ten onder ging.

De Bignonia is een klimplant die met haar uitgestrekte lianen grote hoogten kan bereiken, maar alleen indien ze goed en liefdevol wordt ondersteund, want op zichzelf voelt ze zich eenzaam en weet ze zich geen richting te geven. Ze maakt ranken als slangen die door het oerwoud kronkelen en die het oerwoud ondoordringbaar maken. Het zijn de krachtigste klimmers ter wereld, maar ook verwurgers eerste klas, die hun gastheer op zijn rug klimmen , de hals afsnoeren en vellen, zodat er alleen een boom overblijft waarin niets anders leeft dan de moordenaar die zijn gastheer met een ijzeren strik omkneld heeft gehad. Maar ze zijn tegelijk van een grote en intense schoonheid en unieke warmte, door de briljante groepen van trompetvormige bloemen.

Ze omstengelt haar gastboom in een liefdevolle omarming en houdt van hete zomers, waarin ze volop moet drinken, en warme winters, waardoor ze zich ook in onze contreien weet te handhaven, mits ze liefdevolle verzorging krijgt. Ze is vernoemd naar de fascinerende priester-wetenschapper Jean-Paul Bignon die leefde van 1662 tot 1743, een bijna volledige generatiegenoot van Bach dus, de componist die alles wilde uitdrukken wat hij in zijn hart over God en voor Jezus voelde.

Bignon echter wilde, in tegenstelling tot de grote componist, niet alleen alle toen aanwezige kennis verzamelen (geheel in de geest van zijn tijdgenoten Diderot, Montesquieu, Rousseau en Voltaire), maar ook de beroemde Acádemie française hervormen Hij was zo geschokt dat dit statige gezelschap zijn nieuwe regels verwierp dat hij daarna de academie nooit meer heeft bezocht. In de schitterende bloem Bignonia leeft hij voort, door een bevriende botanicus naar hem vernoemd, misschien ook omdat de stengels vaak een kruisvorm hadden, waaraan inlanders in Amerika al heilige krachten toeschreven; ze noemen de plant daarom ook vaak Bejucos de la Cruz (Lianen van het Kruis), en zien de Bignonia ook als symbool voor: ‘Ik raak mezelf met jou’. De wortels alleen kunnen de plant overigens niet dragen, zodat de plant van de muur kan vallen en zo ook het symbool van scheiding werd. Liefde, hoop, kennis, geloof, scheiding en rouw: alles verenigd in een magistrale bloem…

(Peter Schlamilch)