Rita en Juliette doen al heel lang vrijwilligerswerk.
Rita en Juliette doen al heel lang vrijwilligerswerk.

Op handen gedragen

Algemeen

Vrijwilligers werk is er ook tijdens de Coronaperiode in allerlei variaties. Elke maand ontmoet de Vrijwilligerscentrale in interviewvorm een vrijwilliger uit gemeente De Bilt. Dit keer zijn dat Rita Visser en Juliette Manders, vrijwilligers bij het Buitenhuis van Ronald McDonald Huis Utrecht; de locatie in De Bilt.

De ontmoeting met Rita en Juliette is aan de grote tafel in het Ronald McDonaldHuis, locatie het Buitenhuis in De Bilt. Een schaal met heerlijke koeken op tafel en twee gezellige vrouwen, die met heel hun hart al 30 jaar en 15 jaar vrijwilligerswerk doen. Rita is vanaf de eerste dag dat het Ronald mc Donaldhuis startte, 30 jaar geleden, begonnen als vrijwilliger. Gedreven door de wil om mensen te helpen en iets nieuws op te starten. Rita vertelt: ‘Als we met z’n allen op de wereld iets vrijwillig doen, ziet de wereld er anders uit. Ik heb de groei vanaf de allereerste start meegemaakt. Dat is ontzettend leuk, alle ontwikkelingen meemaken en er verandert veel. Maar wat er nooit verandert, mensen komen hier met een ziek kind. Iedereen reageert daar natuurlijk op zijn eigen manier op’.

Onderling
Rita en Juliëtte beamen beiden, dat het ontzettend leuk is om collega’s te hebben. Juliette: ‘We doen het ontzettend gezellig met elkaar. Soms met z’n drieën en ook met z’n tweeën. Na al die tijd leer je elkaar ook wel kennen. Ik zie Rita meer dan mijn eigen zussen. Vrijwilligers blijven hier ook heel erg lang, dat zegt echt wat over wat voor een goede organisatie dit is. Het verbindt. Omdat dit huis wat kleiner is dan de andere locatie van het Ronald McDonaldHuis aan de Lundlaan, is het contact dat je hebt met de ouders ook iets intiemer. De maatschappij is toch individualistischer geworden, en dat zie je hier ook wel terug. Mensen willen, meer dan vroeger, het zelf doen. Dus het vraagt heel goed aanvoelen of men wel zit te wachten op een praatje’.

Rita vult aan: ’Jawel, maar iedere ouder praat natuurlijk graag over zijn eigen kind. Vaak hoef je maar iets te zeggen en dan gaan ze. Laatst vroeg ik alleen maar aan een vader; Bent u hier al lang? En toen kwam het hele verhaal eruit. Dat is zo begrijpelijk en goed voor de verwerking. We hoeven echt geen hoogstaande tips te geven, maar juist in het gewone, in de liefde zit de kracht. Zoals, pak je wel je rust, of wil je wat drinken? Het is maar zo klein. Laatst was er een gezin uit Curaçao, dat in de nacht was aangekomen; dan stel ik voor om even boodschappen samen te doen die ochtend. Ze kennen natuurlijk de weg niet. Om dit voor mensen te kunnen betekenen, is zo fijn en waardevol’. 

Gasten
Doordat het Prinses Máxima Centrum hier is gevestigd, komen er bij het Buitenhuis uit het hele land gasten en ook uit het buitenland. Juliëtte vertelt: ‘Uit Groningen, Maastricht, Aruba, Zwitserland, Duitsland; het is heel mooi om voor iedereen iets te kunnen betekenen zoals een luisterend oor’. Het is echt niet alleen maar verdriet hier. Rita vertelt in de 30 jaar drie keer naar een begrafenis geweest te zijn. Juliëtte vertelt dat je vaak een band op bouwt met mensen, maar niet altijd. Daarom is het ook genoeg om maar 3 of 4 uurtjes te werken, zodat je niet alle ins en outs kent en het niet teveel mee naar huis neemt. De werktijden zijn van 9.30 tot 13.30u of van 13.30 tot 17.30u of van 17.30 tot 21.30u. Je werkt altijd één dag in de week. We zijn 24 uur per week bemand door vrijwilligers, er zijn ook slaapwachten. Het is naast aanvoelen of je met gasten een praatje kunt maken dus ook poetsen. Je moet het zien als een hotel, alles moet schoon en gezellig zijn, de bedden moeten opgemaakt. ‘s Middags kan de volgende alweer komen’. Juliëtte vertelt: ‘Vrijwilligers mogen het samen doen hè, we hebben hier ook twee vriendinnen die samen komen, of een echtpaar. Dat kan natuurlijk prima. Het is best hard werken. Maar we gaan altijd samen de kamers op. Het is gezelliger, maar het is ook minder zwaar; je maakt samen een bed op en je verdeelt de taken onderling dan per kamer’.

Nodig
Rita zegt; ‘We hebben echt hard vrijwilligers nodig. Je geeft als vrijwilliger natuurlijk, maar mijn overtuiging is dat ik er meer voor terug heb gekregen. Van de lieve collega’s hier, van de organisatie, maar ook van de bewoners zelf. Het relativeert mijn eigen leven, maar je krijgt heel verrijkende gesprekken. Met je voeten op de vloer en in het nu. De kijk op het leven verrijkt enorm. En ik kan ook weer teruggeven aan hen. Daar hoef ik niet over na te denken, dat gaat vanuit liefde’. Juliëtte zegt tot slot: ‘Het management hier is zo fantastisch, zij dragen ons op handen. Dat is echt niet in elke organisatie zo. Daarom houd ik het ook zo lang vol. Er wordt naar ons geluisterd en ik voel me gewaardeerd. En daar neem ik echt mijn petje voor af, want er zijn wel meer dan 300 vrijwilligers. Je bent niet een nummer, maar we zijn gewoon Rita en Juliëtte’.

Kijk voor meer informatie over de vacatures bij de het Ronald McDonaldHuis of andere vacatures op mensdebilt.nl. (Naomi van der Meijden)