Vergeten boomgaard

Onderweg naar huis komen we tegen zonsondergang bij de camping aan. In vergelijking met voorgaande jaren is het daar nog ongekend rustig vanwege de coronamaatregelen. Langs veel lege kampeerplekken rijden we over het terrein helemaal naar de andere kant. Achter een werkschuur en wagentjes voor het onderhoud ligt de oude boomgaard. Jaren geleden werden wij met onze tent verwezen naar dit veldje met schaduw onder de bomen en een waterkraantje aan een scheef paaltje. 

De verzameling fruitbomen is hier ooit zorgvuldig geplant, maar de boerderij waar ze bij hoorden heeft plaats gemaakt voor een 5-sterren kampeerterrein. Walnoot, tamme kastanje, appel- en pruimenbomen dragen in deze uithoek rijkelijk vrucht. Maar een sprookje is de kersenboom met zwaar overhangende takken vol rijpe kersen. Het meest verbazend is dat niemand in de omgeving iets lijkt te weten van deze zoete overdaad. Zelfs spreeuwen laten zich niet zien. Alleen wat koeien in het naastgelegen weiland reiken tot ver over de heining om de takken leeg te eten. Met hun lange tongen vissen zij de bereikbare kersen uit de boom, kraken de pitten tussen hun kiezen. Nieuwsgierig kijken ze toe hoe wij ons teiltje vol plukken.

De avond valt. Vanuit de verte klinkt het geluid van verkeer dat onafgebroken voorbij raast over de snelweg. In de wijde omgeving tjirpen duizenden veldsprinkhanen, een rustgevend geluid. In het weiland, aan de andere kant van het prikkeldraad liggen de koeien rustig te herkauwen. In ons tentje vallen wij in een diepe slaap.

(Karien Scholten)

In haiku:

Vergeten boomgaard 

Ingeruild voor belangen

Takken vol kersen