Eenzame meestergitarist in Lichtruim

Van heinde en verre kwamen ze: liefhebbers van Harry Sacksioni, de Amsterdamse gitaarvirtuoos die volgens eigen zeggen 'altijd met muziek bezig is' en al decennia optreedt met zijn zelfgemaakte liedjes, geïllustreerd door causerieën en allerhande anekdoten.

Afgelopen zaterdagavond was Het Lichtruim in Bilthoven dan ook volgepakt met gitaarliefhebbers, onder wie veel zelfbenoemde 'oude rockers' die hun kinderen eens 'in aanraking wilden brengen met één van de guitarhero's uit hun jeugd', zoals een van hen het omschreef.

Echte Smokey Strings, zoals het concert getiteld was, bleven goeddeels uit, want veel liedjes bevonden zich in de 'easy listening-sferen' die we zo goed van Sacksioni kennen, maar dat kon de echte liefhebber natuurlijk niet deren. Ook de persoonlijke ontboezemingen gingen erin als koek, bijvoorbeeld over het weemoedige 'empty nest' dat steeds dichterbij komt: 'dochter Jessa was voor school 6 maanden op stage in Zuid Afrika en vertrok daarna alweer voor 4 maanden naar Curaçao...'

Sacksioni staat ook letterlijk eenzaam op het podium, met niet meer dan een paar gitaren om zich heen; maar hij boeit zijn fans met zijn vingervlugheid en zijn techniek om een heel orkest uit één gitaar te toveren. Hij vroeg zijn onlangs overleden vader eens wat zijn eerste liedje was dat hij ooit hoorde. De deceptie was groot: het wat belegen In the mood van het orkest van Glenn Miller, dat hij probeerde na te bootsen op de gitaar. De duim voor de bas, ringvinger voor de melodie en die er tussenin voor de akkoorden: 'Je eigen bandje op één gitaar' noemt Sacksioni dat, en het maakte hem groot.      (Peter Schlamilch )