Op 't bankje

Als ik Nieuwjaarsdag na een korte ochtendwandeling op het bankje ga zitten zijn buurtbewoners alweer druk bezig vuurwerkresten op te ruimen. Het is inmiddels een mooie traditie geworden waar eigenlijk wel eens een beloning voor gegeven zou kunnen worden. Aan de andere kant zie ik dat ze het met plezier doen. Zelf zorgen ze dat er koffie en resterende oliebollen op een campingtafeltje staan. Er staan ook zelf meegebrachte mokken bij. Andere jaren waren dat plastic bekertjes en dan kreeg ik ook koffie aangeboden. De man die even een break heeft en bij me komt zitten zegt: 'Als je een mok had meegenomen zou je ook koffie krijgen maar aan plastic spul doen we niet meer.' Hij biedt me wel een oliebol aan. Aan de gevulde vuilniszakken te zien zijn ze al een tijdje bezig. De man vertelt dat ze in de buurt een hechte gemeenschap vormen en regelmatig iets organiseren. 'Met een burenapp houden we elkaar op de hoogte.' De man gaat weer aan het werk en even later komen er ook mensen met honden naar buiten. Een komt er bij me zitten, zijn hond kruipt meteen onder de bank. 'Toch zonde van al dat geld dat zomaar de lucht ingaat', zegt de man. 'Die mensen hier ruimen de restanten tenminste op maar ik kwam net door een straat waar het nog bezaaid ligt met vuurwerkresten.' Af en toe klinkt er nog knal van een overgebleven stukje vuurwerk en zijn hond kruipt dan nog wat verder onder het bankje. 'Het zijn meestal nog jonge kinderen die het doen en je snapt niet waar ze het geld vandaan halen om dat vuurwerk te kopen. Dat was in mijn tijd wel anders. Toen zou ik het niet in mijn hoofd gehaald hebben vuurwerk af te steken. Mijn vader zou woest geweest zijn. Maar ja, die kinderen zijn tegenwoordig zo vreselijk verwend en nog heel brutaal ook', zegt de man. Op dat moment hoor ik opeens: 'Opa, opa…' De hond van de man spitst zijn oren en is dan niet meer te houden. 'Rustig Boris', zegt hij en probeert de hond in toom te houden. Dan maakt hij hem maar los en de hond vliegt blij blaffend op een jongen en een meisje af. 'Dat zijn mijn kleinkinderen', zegt hij trots als de kinderen bij de bank komen. 'Gelukkig Nieuwjaar lieverds', zegt hij en kust de jongen en het meisje. 'Fijn dat jullie er zijn. Wacht, dan krijgen jullie wat voor het nieuwe jaar.' Hij pakt zijn portemonnee en geeft de kinderen ieder tien euro. Ik moet glimlachen en denk aan zijn uitspraak dat hij niet snapt waar de kinderen het geld vandaan halen. 'Ze zijn heel lief', zegt hij dan, daarmee zijn andere stelling dat kinderen zo verwend en brutaal zijn onderuithalend. De hond is zijn angst helemaal te boven. Met de kinderen om zich heen voelt hij zich veilig. 'Wij waren al op weg naar jullie toe', zegt het meisje. De opa vertelt dat het zijn enige kleinkinderen zijn. Stefan is tien en Lisa elf. Stefan vertelt enthousiast dat hij om 12 uur met zijn vader een heleboel mooi vuurwerk heeft afgestoken. 'Mama en Lisa vonden het maar eng en die hebben achter het raam gekeken.' De man is zijn negatieve opmerkingen over vuurwerk helemaal vergeten, hij heeft het er in ieder geval niet meer over. Hij vertelt dat er thuis nog oliebollen voor ze zijn. De kinderen en de hond beginnen inmiddels onrustig te worden en willen verder. Met een vriendelijk groet en heel gelukkig stapt de man op om thuis de kinderen verder te verwennen.

Maerten