Op het dak van Afrika

door Walter Eijndhoven

Niet iedereen beklimt even de hoogste berg van Afrika, de 5.895 meter hoge Kilimandjaro in Tanzania. Zeven vriendinnen uit Bilthoven deden het. Met wilskracht en veel afzien, bereikten zij op zaterdag 12 oktober uiteindelijk de top. Het hoogste punt van Afrika.

Veel Afrika-liefhebbers kennen de foto wel van de Kilimandjaro, een enorme berg, hoog uittorenend boven de savannen van oost-Afrika, genomen vanuit Amboseli National Park. Olifanten, leeuwen en antilopen aan de voet van de berg en massa's sneeuw op de top. Christel, Su, Nienke, Cindy, Annelieke, Corine en Floor, zeven vriendinnen uit Bilthoven hadden hun zinnen gezet op deze top, maar daar moesten zij wel veel voor doen. 'Al vijftien jaar had ik deze droom', vertelt Christel uit Bilthoven. Mijn man had de top al eens gehaald, dus ik vond dat het nu mijn beurt was de Kilimandjaro te bedwingen. En deze 6 vriendinnen wilden graag mee'.

Voorbereiding
Om een toppoging te doen, is een goede conditie wel een vereiste. 'Alle zeven zijn wij behoorlijk sportief', vult Nienke aan. 'Wij lopen allemaal hard, nemen deel aan marathons en zijn vaak op de sportschool te vinden. En wij hebben drie toppen in 24 uur gedaan in Engeland, waaronder de Snowdonia'. Tijdens de reis bleek deze voorbereiding wel degelijk van pas te komen. De Kilimandjaro deed er dan ook van alles aan om het de vriendinnen zo moeilijk mogelijk te maken. Het is natuurlijk niet de eerste de beste top, maar het hoogste punt van Afrika. Annelieke Coolen: 'De berg is technisch niet zo moeilijk. Wij zaten niet aan touwen vast, zoals je vaak in films ziet. Je moet meer denken aan slechte weersomstandigheden en de hoogte van de berg. Boven 5.000 meter krijg je minder zuurstof dan op zeeniveau, je kunt hoogteziekte krijgen en het kan op die hoogte behoorlijk koud zijn, ook op de evenaar'. 'Eén nacht was het zelfs twintig graden onder nul', vult Christel aan. 'Dat is écht koud, als je in een tentje ligt'.

Regen
De weergoden hadden het echt voorzien op het Bilthovense groepje. Behalve de kou, zijn ook de tenten een keer weggewaaid en regende het heel veel. Suzanne: 'Ja, we hadden echt pech. Die week kregen wij alles over ons heen, terwijl groepen voor en na ons beter weer kregen voorgeschoteld'. 'En het regende maar en het regende maar', vult Nienke aan. 'Elke dag weer regen, behalve 's ochtends. Toch had ik deze reis voor geen goud willen missen'. 'Nee, zeker niet', vult Annelieke aan. 'Het was vooral heel leuk: dansen op de vulkaan, op de muziek van Roberto Jacketti and the Scooters of een polonaise lopen op de berg'. Net als bij tochten naar de top van de Mount Everest, waren dragers aanwezig om de tenten naar boven te slepen, eten klaar te maken en de tenten op te zetten. Christel: 'Dat was heel fijn. Wij hoefden ons alleen maar bezig te houden met klimmen. En dat was al zwaar genoeg. Wij waren de tweede groep met uitsluitend vrouwelijke dragers, ook bijzonder toch? Best zwaar voor hen. Zij droegen per drager 25 kilo omhoog, terwijl wij een rugzak hadden met acht kilo aan gewicht'.

Toppoging
De laatste dag, op zaterdag 12 oktober, deden de vriendinnen een toppoging en na zeven uur klimmen stonden zij boven. 'Wat er dan door je heengaat' geeft Suzanne aan. 'Niet te omschrijven. Door de grote hoogte kun je echter niet te lang genieten van het uitzicht in door zuurstofgebrek. De gidsen gaven aan zo snel mogelijk naar beneden te rennen, letterlijk. Gelukkig ging alles goed'.

Christel, Su, Nienke, Cindy, Annelieke, Corine en Floor zijn nu weer thuis. Nog nagenietend van hun prestatie. Over twee jaar wacht een nieuwe uitdaging. Christel: 'Het lijkt ons gaaf om naar het basiskamp te lopen van de Mount Everest. Dat kamp ligt iets lager dan de Kilimandjaro, op ongeveer 5.400 meter, maar pin ons hier niet op vast, het kan zomaar iets anders worden'.