Een monument voor Annie

In de landelijke pers van m.n. 18 maart las ik, - naast op tal van andere media, zoals dagbladen en websites van RTV's - 'Bilthovense laat 1,2 miljoen na'. Dan denk je in Bilthoven al gauw aan een alleenstaande vrouw, die een huis en een kapitaal van anderhalf miljoen heeft geërfd. Maar zo was het niet.

Ongeveer vijfendertig jaar geleden kwamen wij aan de Bilderdijklaan wonen. Jong gezin met twee jongetjes en een vijftien-jaren-plan voor de verbouwing van ons huisje. Twee huizen verder woonde de familie van Leerzem; vader, moeder en volwassen dochter.

Home
'Annie was in 1933 geboren in Rotterdam, waar haar vader werkte op de grote vaart. Omdat vader voer waren moeder en dochter meestal samen als een hecht duo. Het verhaal gaat dat vader van Leerzem het huis in 1952 heeft laten bouwen omdat ze wat rustiger buiten wilden gaan wonen. Ze doopten het 'Our Home'. Het werd een degelijk huis met de typische elementen uit de jaren vijftig en een aangebouwde garage voor de auto. Annie ging na haar middelbare school medicijnen studeren in Utrecht. Na haar afstuderen heeft ze nooit als arts gewerkt. Haar moeder, die haar dagelijks van en naar college bracht, wilde niet alleen thuis blijven omdat ze haar man ook al zo vaak moest missen. Dus bleef Annie thuis en zorgde voor haar moeder en toen haar moeder overleed, zorgde ze voor haar vader'.

Overall
'De familie van Leerzem leidde een teruggetrokken bestaan. We zagen zo nu en dan vader naar buiten komen in een timmermans-overall met een houten kruiwagen om de heg te knippen, de planten in het enige perkje voor het huis te verzorgen, of het gras te maaien. Het was een man van weinig woorden, die, als je hem eens aansprak vol humor uit de hoek kon komen. Alsof er een luikje van zijn binnenwereld werd opengezet. Een dag later was hij weer zijn zwijgzame zelf. Op een dag lieten wij de buitengevel van ons huis zandstralen. Er reed een enorme vrachtwagen voor, die vervolgens zo'n oorverdovende herrie produceerde en rotzooi veroorzaakte, dat wij ons het liefst van schaamte in de kelder hadden opgesloten. We besloten onze excuses aan onze medebewoners te gaan brengen met bloemen en appeltaart. Vader van Leerzem nam de appeltaart aan met de woorden: 'Ik heb niks gemerkt'.

Toen ook vader van Leerzem overleed bleef Annie alleen achter in het huis, waar sinds de bouw nooit iets was veranderd. Zwijgend nam ze het werk van haar vader over. Ze rolde het gras, verzorgde de planten in het perkje en knipte de heg'.

Boodschappen
'Op donderdag reed ze de oude Lada van haar vader uit de garage om boodschappen te gaan doen in een vast patroon; naar de bank, naar de Hema voor brood, naar de Boni voor de eerste levensbehoeften, soms naar Albert Hein en de kapper. Waarschijnlijk kiende ze uit waar ze het voordeligst uit was. De was deed ze met de hand, omdat vader een wasmachine overbodig vond. Ze spande een waslijntje tussen de keukendeur en een boom waar haar directoires, handdoekjes, hemden en bloesjes droog wapperden. Als het mooi weer was zat ze erbij op een krukje. En terwijl om haar heen huizen werden gebouwd en verbouwd, tuinen werden aangelegd met ruime terrassen en zitjes. Terwijl overal de rododendrons bloeiden, de rozen werden besproeid en de kinderen speelden in speciaal voor hen opgetrokken speelhuisjes, zat zij op haar krukje bij de keukendeur en keek uit over haar hobbelige terrein vol hoge vliegdennen. Door de jaren heen leek ze steeds kleiner te worden en steeds moeilijker aanspreekbaar. Alleen met haar directe buurvrouw Maria hield ze een beetje contact. Omdat het dagritme van Annie bijna militair vast lag, kon de buurvrouw haar een beetje in de gaten houden. Op een morgen gingen de gordijnen niet open en wist Maria, dat er iets niet in orde was. De politie forceerde de deur en vond haar op de grond in de slaapkamer. In het ziekenhuis werd ze weer wat opgelapt maar beter werd ze niet. Een wond op haar been wilde niet helen. Daarna werd het contact met de buurvrouw intensiever en deed deze voortaan de boodschappen. Dat was niet altijd even gemakkelijk vanwege het vaste patroon van aankopen.

Familie
Achteraf weten we, dat ze zich vorstelijk had kunnen laten verplegen. Dat ze van haar spaargeld alle zorg had kunnen inkopen, maar dat paste niet in haar levensstijl. Ze wenste een minimum aan zorg, alsof het er niet toe deed hoe ze haar laatste adem uit zou blazen. Alsof ze altijd geweten heeft dat haar finest hour tot na haar dood werd uitgesteld, heeft ze de roerende bezittingen aan haar familie nagelaten, haar dierbaren iets toegestopt en haar hele kapitaal nagelaten aan medisch onderzoek. Het was een zonderling vrouwtje met een uitzonderlijke wens. (Katinka Hofstede van Beek, Bilthoven)

Op www.uu.nl valt meer te lezen over deze nalatenschap.