Maurice van Schoonhoven en Bernd Brackman.
Maurice van Schoonhoven en Bernd Brackman.

Ontremde schoonheid en grenzeloze tederheid

Algemeen Algemeen

'Licht laten schijnen in de diepte van het menselijk hart, dat is de roeping van de kunstenaar.' Deze fenomenale woorden van Robert Schumann vatten misschien wel de diepste essentie van de schone kunsten samen: vooral de muziek weet als geen andere menselijke expressievorm troost, geborgenheid, herkenning en liefde over te brengen.

Dat het voor de kunstenaar zélf soms anders afloopt weten we ook: Mozart verdween in een massagraf, Beethoven leed onder zijn gehoorverlies, Schubert stierf jong aan een destijds ongeneeslijke ziekte en Schumann? Gekweld door depressies leefde hij na een mislukte zelfmoord jarenlang volledig eenzaam in een gesticht, slechts twee dagen voor zijn dood bezocht door zijn innig geliefde Clara, zijn redster die hem tegen de wil van haar vader uiteindelijk had getrouwd…

Schumanns prachtige Carnavalsscenes uit Wenen vormde zonder twijfel het hoogtepunt van het fenomenale concert dat pianovirtuoos Maurice van Schoonhoven afgelopen zondagmiddag in Het Lichtruim gaf. Virtuoos, maar altijd in dienst van de muziek, met een geweld die de vleugel deed juichen van genot, afgewisseld met het zachtste en meest poëtische pianissimo dat uw recensent ooit op een piano heeft gehoord, en, heel bijzonder, alle schakeringen daartussen. Extremen die zich aanraakten, alsof je Schumann zelf hoorde spelen, van een liefde voor het instrument en de muziek die je zelden hoort, en met een linkerhand die stuwt, bijna leidend is, de dampende onderstroom in de muziek steeds opzwepend tot bijna on-Nederlandse, steeds nieuwe hoogtepunten.

Schoffie
Inspiratie van dit supertalent is de grote pianopedagoog Bernd Brackman, die de jonge Maurice, hard op weg om een skatend Amsterdams straatschoffie te worden, onder zijn hoede neemt, wat de pianist later 'een groots moment in mijn leven' noemt. 'Spelen kon ik wel aardig, maar noten lezen nauwelijks'. Brackmann heeft eigenlijk geen tijd voor een lespraktijk, maar zegt: 'Je komt niet vaak zo'n talent als Maurice tegen. Hij heeft geniale trekjes en ik leer zelf weer van de vanzelfsprekendheid waarmee hij stukken verovert. Maurice speelt daarbij in eerste instantie voor de muziek en niet per se om beroemd te worden.'

Concertzaal
Brackmann zelf werd geïnspireerd door Claudio Abbado, de legendarische Italiaanse dirigent waar ook deze recensent veel mee mocht samenwerken: een icoon in de muziekgeschiedenis van de 20e eeuw. Een dirigent die alles wat hij aanraakte in vuur en vlam zette en nooit met minder genoegen nam dan absolute overgave. Prachtig te zien dat die passie via zijn leraar bij Maurice van Schoonhoven terecht is gekomen. Het Lichtruim werd even een internationale concertzaal…  (Peter Schlamilch)