Toen en nu (nog)….

Met een foto van weleer, de camera van nu en tekst van overal ((dorps-)historici en eerdere publicaties) gaan we kriskras door de kernen van deze gemeente. Henk van de Bunt

Ten oosten van het dorp De Bilt liggen verscheidene landgoederen. Eén er van is het landgoed Houdringe. Het werd in de zeventiende eeuw gesticht door Jan Frederik Mamuchet, telg uit een rijk geworden koopmansgeslacht uit Amsterdam, dat aanvankelijk uit Zuid-Nederland stamde.

De familie Mamuchet was niet van adel, maar in de achttiende eeuw was men al zo ver op de maatschappelijke ladder gestegen, dat men vond dat er toch iets aan gedaan moest worden. Jan Frederik Mamuchet noemde zich dan ook Heer van de Grunerie en Houdringe.

Watertoren
Houdringe kwam in handen van de familie van Westrenen, die het oude huis sloopte en omstreeks 1780 het huidige huis liet bouwen. Wederom via vererving kwam het goed in handen van de familie van Boetzelaer. In 1894 betrok Baron van Boetzelaer met zijn vrouw het huis. Houdringe werd gemoderniseerd, waarbij op de noordwesthoek een vierkante watertoren werd gebouwd. Mr. Arent Myndert Albert baron van Boetzelaer, die heer van Loenen en Wolferen was, bewoonde het huis Houdringe van 1930 tot 1953 en vertrok toen naar zijn landgoed Loenen in de gemeente Valburg in de Overbetuwe. De baron verkocht het landgoed aan de Gront-Mij, dat op 1 oktober 2015 overgenomen door advies- en ingenieursbureau Sweco is overgenomen.

Sloop
Na de ingebruikneming door de Gront-Mij is er veel veranderd aan het huis Houdringe. Het oude huis bestond uit een vierkant hoofdgebouw. Aan de voorzijde waren ter weerszijden twee bijgebouwen gebouwd, die door verbindingsmuurtjes met het hoofdgebouw waren verbonden en die gezamenlijk een voorplein omsloten. De Gront-Mij liet de in 1894 gebouwde watertoren slopen, alsmede de bijgebouwen. In plaats van de oude werden in dezelfde trant nieuwe gebouwd, die het oude voorplein een zelfde gezicht gaven als voorheen. De bijgebouwen werden enkele jaren later met dezelfde lengte doorgetrokken naar het noorden, waardoor er ook aan de achterkant van het hoofdgebouw een soort plein ontstond, dat op dezelfde manier omsloten werd als het voorplein.       (Ben Hendriks - Kastelenkenner en auteur)