Het zijn van die kleine dingen...

Mijn collega Jan-Willem was ooit kasmeester op Paleis Soestdijk en dus ook tuinman van Juliana en Bernhard. Nu is hij tuinbaas bij Utrechts Landschap en een goede vriend. Voor mijn verjaardag kwam hij met een verrassing: hij gaf me een aantal afgedankte aardewerken potjes mee van Paleis Soestdijk. Ideale potjes om mijn aurikels (sleutelbloemplant) in te kweken, koninklijke juweeltjes. En volgend jaar kan iedereen ze bezichtigen in het aurikel theater.

Op een zonnige dag loop ik door de boomgaard van Oostbroek als ik Ben bezig zie. Hij is de pruimen aan het snoeien langs de waterkant. Ben werkt al bijna 50 jaar op dit landgoed. Ik loop naar hem toe voor een praatje. Op een gegeven moment praten we over een els die wel erg dicht langs de sloot staat. Dan valt mijn oog op een klein stenen muurtje aan het water, een stoepje haast. 'Hé Ben', vraag ik, 'Wat is dat?' Zijn ogen beginnen te glinsteren.

'Weet je dat niet, Joris?, grinnikt hij. 'Dat is de oude wasplaats. Vanuit de dienstwoning liep het personeel hierheen om de kleding te wassen. Waar nu de parkeerplaats is, hing vroeger de was te drogen.' Dit vind ik nou van die mooie kleine dingen. Binnenkort is de wasplaats weer te gebruiken. Niet meer om te wassen maar als klein verborgen rustplaatsje.

Adel
Boswachter Martijn Bergen heeft op 1 januari het beheer van de landgoederen Houdringe en Beerschoten aan mij overgedragen. Tijdens een overdrachtsrondje roept hij enthousiast: 'Kijk Joris, dit is nu allemaal van jou!'. Vanaf de goudvissenkom op Beerschoten kijken we twee prachtige laantjes in. De een is een grove dennen-laan die ik in Nederland nog niet eerder ben tegengekomen, in onze ogen uniek! De ander is een zeer nauw laantje van beuken met naar boven takken in de vorm van een paraplu. In de volksmond heet dit laantje ook wel het paraplulaantje. Als we er doorheen lopen, wanen we ons in oude tijden. Vroeger was dit een immens lange berceau ofwel loofgang. Een ideale wandelroute voor de adellijke dames die destijds geen bruine huid wilden krijgen. Een bruine huid kreeg je immers als je op het land moest werken. Dat is niets voor de freules van hoge komaf! Bijna aan het eind van de laan zit in de haag een gat. Al snel zie ik het voor me; hier plaatsen we een klein relict van het frame dat ooit de loofgang overeind hield. Daarmee kunnen we de mensen laten zien hoe het was.

Poelen
Op landgoed Sandwijck heb ik iedere maand beheeroverleg met de trouwe vrijwilligers Rijk en Dick. Deze keer kijken we in de knusse werkschuur op een kaart van de omgeving. 'Hier gaan we twee poelen aanleggen voor de kamsalamander', geef ik aan. 'Kijk eens', zegt Dick, 'in vroeger tijden lag hier een haag. Is dat niet wat om te herstellen?' Een stief kwartiertje verder is de magnetische wandkaart bezaaid met gekleurde magneetjes. Een poeltje hier een haagje daar: voor ons ligt een overzicht van vele kleine landschapselementen die we mogelijk kunnen toevoegen.

Het zijn van die kleine dingen waar ik zo blij van word!

Joris Hellevoort
boswachter landgoederen en buitenplaatsen