'En bovenal dit: wees trouw aan jezelf!'

Dit beroemde citaat van Pollonius uit de eerste akte van Shakespeare's Hamlet is ook het motto van het Boekenweekgeschenk van Griet Op de Beeck, die vorige week woensdag in een volgepakt Lichtruim uit haar literaire werk voorlas. 'Zolang we ons schamen kunnen we onze verhalen niet vertellen, en verhalen zijn de basis van onze identiteit.'

En schamen deed ze zich, eigenlijk haar hele leven lang. Ook nu weer memoreerde ze in de eerste minuten van haar lezing, knap uit het hoofd, haar aangrijpende ervaringen met het misbruik uit haar jeugd, misbruik dat haar vader haar aandeed tussen haar 5e tot 9e levensjaar en waarvan ze tot op de dag van vandaag 'veel verdriet' heeft.

Handtas
Zonder enige overgang echter gaat Op de Beeck daarna over tot het lezen van enkele kluchtige passages uit haar eerdere werk, die van een merkwaardige oppervlakkigheid zijn: de eerste kus op het strand, de vraag of 'haar gat' niet te dik uitkomt in een bepaalde rok, met als dieptepunt de minutenlange wat onaangename beschouwing over uitwerpselen die ook na stevig doorspoelen de toiletpot maar niet willen verlaten, en daarom in arren moede maar in een zakje in de handtas worden opgeborgen.

Afwisseling
Misschien heeft Op de Beeck die koddige afwisseling nodig om het leven te blijven aankunnen, misschien ook is er een andere reden: erg duidelijk werd het allemaal niet. En evenzo plots als de serieuze toon eerder was verdwenen keert hij weer terug: in een prachtige slotmonoloog vertelt ze over de 'maakbaarheid van de mens' en over hoe ze het leven weer heeft heroverd, en over hoe haar vader uiteindelijk gestorven is met haar hand op de zijne.           (Peter Schlamilch)