'Vrij, maar eenzaam...'

Zo betitelde Johannes Brahms, de gigant onder de laat-romantische componisten zichzelf, en vrij was hij zeker: niet alleen vernietigde hij zijn strijkkwartet op. 34, maakte er vervolgens een sonate voor 2 piano's van en werkte het vervolgens om naar een strijkkwintet, dat afgelopen zaterdag in een bijna uitverkochte Woudkapel ten gehore werd gebracht.

Dit bekende strijkkwintet, ook wel de 'de kroon op zijn kamermuziek' beschouwd, werd grandioos uitgevoerd door de in Bilthoven woonachtige Russische pianist Mischa Fomin en het Atrium Strijkkwartet, en is waarachtig een 'symfonie in vermomming', zoals zijn vriend, de componist Robert Schumann dat noemde, met wiens vrouw Brahms een innige 'vriendschap' onderhield.

Een vermomde symfonie met recht, niet alleen vanwege de lengte van 50 minuten, de magistrale thematiek en fenomenale moeilijkheidsgraad, maar, voor de kenners, ook vanwege de waanzinnige modulaties, waardoor het neventhema van het eerste deel een halve toon te hoog uitkomt en ook nog enharmonisch verwisseld wordt (cis mineur): een sensatie in Brahms' tijd.

Een spatgelijke en perfect afgewerkte uitvoering, waarbij de ruige kant van Brahms iets meer belicht had mogen worden, maar die technisch zeer hoogstaand was en vooral naar het einde toe steeds intenser werd, precies zoals het een 'symfonie in vermomming' op dit niveau betaamt: vrij en op eenzame hoogte.     (Peter Schlamilch)